خانواده محصولات ضدعفونی کننده‌ی سیلوسپت، محصول تولیدی ایرانی بر پایه فناوری نانو در شرکت دانش بنیان کیتوتک است. این محلول‌ها فاقد الکل، بوی بد و رنگ بوده و به هنگام استفاده در محل زخم ایجاد سوزش و درد نمی‌کنند.
درمان زخم بستر با استفاده از محصولات ایرانی فناوری نانو
به گفته‌ی دکتر سهیلا سلحشور کردستانی، مدیر عامل شرکت کیتوتک، محصولات ضدعفونی کننده‌ی این شرکت با هدف جلوگیری از سرایت و گسترش انواع بیماری‌های عفونی، طراحی و تولید شده و خوشبختانه تا امروز کاربرد روزافزونی پیدا کرده‌اند. این محصولات به کمک نانوذرات نقره تولید شده و موجب از بین بردن گستره‌ی وسیعی از باکتری‌ها، ویروس‌ها و قارچ‌ها می‌شوند.
این محصولات شامل محلول ضدعفونی کننده‌ی محل تزریق، وسایل و تجهیزات، و محلول ضد عفونی کننده‌ی سطوح و زمین است. همچنین محلول ضدعفونی کننده‌ی زخم، ضدعفونی کننده‌ی دست و محلول‌های مناسب سوختگی از دیگر محصولات این شرکت است.
خاصیت ضدعفونی کنندگی سیلوسپت در مطالعات بالینی و همچنین کشت‌های محیطی، به تأیید مراجع علمی رسیده است. این محصولات فاقد سمیت سلولی بوده، تحریک پذیری نداشته و در صورت کاربرد سمیت حاد استنشاقی ایجاد نخواهند کرد.
دکتر کردستانی با اشاره به اینکه تهیه محلولی جهت ضدعفونی کردن بستر زخم، گامی مهم در آماده سازی بستر زخم در روند ترمیم است، افزود: «بهتر است که محلول مورد استفاده در محل زخم فاقد سمیت سلولی بوده و ایجاد سوزش و درد نکند. محصولات این شرکت به دلیل عدم استفاده از الکل و بتادین این نیاز را برآورده نموده است.»
این محصولات علاوه بر اثرات درمانی برای بیمار، به هنگام استفاده مشکلی برای پرستاران و پزشکان نیز ایجاد نمی‌کنند؛ چرا که رنگ و بوی بدی ندارند.
محصولات ضدعفونی کننده‌ی سیلوسپت دارای پروانه‌ی بهره برداری از وزارت صنعت، معدن و تجارت، مجوز بهداشت، درمان و آموزش پزشکی، گواهی نانومقیاس و ایزو ۱۳۴۸۵ است. این محصولات با عنوان «محلول ضدعفونی کننده‌ی زخم و شستشوی دست (سیلوسپت)» و با شماره ۶۵۴۷۴ نیز به ثبت رسیده است.
دکتر کردستانی در پایان نحوه‌ی تأثیرگذاری یون‌های نقره بر بستر زخم را توضیح داد و گفت: «زمانی‌که فلز نقره در معرض اکسیژن قرار می‌گیرد، اکسید شده و یون نقره(+Ag) تولید می‌کند. در واقع همین یون‌های آزاد شده از ذرات نقره، مسئول از بین بردن و تخریب میکروب‌ها هستند. نانوذرات نقره به دلیل افزایش نسبت سطح به حجم، بیشترین میزان یون نقره را در محیط‌های حاوی اکسیژن، مانند آب، از خود رها می‌سازند. به نظر می‌رسد یون‌های نقره از دو راه سبب از بین رفتن باکتری می‌شوند. اولاً دیواره‌ی سلولی باکتری را تخریب می‌کنند و سبب متلاشی شدن آن می‌گردند و ثانیاً با نفوذ از دیواره‌ی سلولی به داخل، سبب تداخل در همانندسازی DNA و آنزیم‌های سلولی گردیده و از تکثیر باکتری ممانعت به عمل می‌آورند.»
