محققان دانشگاه آزاد واحد علوم و تحقیقات، نانوحامل‌های پلیمری را طراحی نموده‌اند که قادر است مواد بازدارنده‌ی خوردگی را به سطوح فلزی حمل نموده و با رهاسازی کنترل شده‌ی محتویات خود، مشکلات خوردگی این سطوح را رفع نماید. نتایج این تحقیقات در طراحی پل‌ها، دکل
ساخت نانوحاملی برای رهاسازی کنترل شده‌ی مواد ضد خوردگی در محل
در سال‌های اخیر استفاده از پوشش‌های بازدارنده‌ی خوردگی، که می‌توانند عملکرد حفاظتی خود را بازسازی و ترمیم نمایند، گسترش یافته و توجه محققان بسیاری را به این حوزه جلب کرده است. پوشش‌های پلیمری گروهی از مواد هستند که برای محافظت از پیدایش خوردگی در فلزات به کار می‌روند.
دکتر سحر امیری، مجری این طرح، با اشاره به اینکه هدف این پروژه ساخت پوشش‌های نانوکامپوزیتی ضدخوردگی با خاصیت خود اصلاح شونده بود، افزود: «بدین منظور طراحی و ساخت نانوحامل‌های حاوی مواد بازدارنده‌ی خوردگی به منظور رساندن مؤثر و کنترل شده‌ی این مواد به سطح پوشش‌های پلیمری مد نظر قرار گرفت.»
به گفته‌ی این محقق، در صورت بروز خوردگی در سطح، مواد بازدارنده‌ی خوردگی، به صورت کنترل شده از درون نانوحامل آزاد شده و موجب ترمیم سطوح خورده شده می‌شود. در نتیجه می‌توان مشکل خوردگی در پایه‌های پل‌ها، دکل‌های نفتی و همچنین قطعات فلزی ماشین‌ها را به سادگی کنترل و رفع نمود.
وی در ادامه به مقایسه‌ی استفاده از این نانوحامل با کاربرد مواد بازدارنده‌ی خالص پرداخت و عنوان کرد: «بازدارنده‌ی خوردگی کپسولی شده مزایای متعددی نسبت به بازدارنده در حالت آزاد دارد؛ از جمله اینکه کمپلکس به کار رفته در ساخت این نانوحامل خیلی متراکم است و توقع میرود به راحتی با پوشش پلیمری اتصال عرضی تشکیل دهد. از طرفی پس از ایجاد اتصال، بازدارنده به سختی و آهستگی از درون نانوحامل آزاد شده و در نتیجه اثرات آن به مدت طولانی حفظ خواهد شد.»
این نانوحامل با استفاده از روش‌های دستگاهی TEM و SEM بررسی شده و ابعاد نانومتری کپسول‌های حاوی بازدارنده خوردگی به تأیید رسیده است.
دکتر سحر امیری- عضو هیأت علمی دانشگاه آزاد اسلامی واحد علوم و تحقیقات- و دکتر اعظم رحیمی- عضو هیأت علمی پژوهشگاه پلیمر و پتروشیمی ایران– در انجام این طرح همکاری داشته‌اند. نتایج این تحقیقات در مجله‌ی Journal of Polymer Research ( جلد ۲۲، شماره ۵، سال ۲۰۱۵، صفحات ۱-۶۶ تا ۹-۶۶) به چاپ رسیده است.
دکتر سحر امیری، مجری این طرح، با اشاره به اینکه هدف این پروژه ساخت پوشش‌های نانوکامپوزیتی ضدخوردگی با خاصیت خود اصلاح شونده بود، افزود: «بدین منظور طراحی و ساخت نانوحامل‌های حاوی مواد بازدارنده‌ی خوردگی به منظور رساندن مؤثر و کنترل شده‌ی این مواد به سطح پوشش‌های پلیمری مد نظر قرار گرفت.»
به گفته‌ی این محقق، در صورت بروز خوردگی در سطح، مواد بازدارنده‌ی خوردگی، به صورت کنترل شده از درون نانوحامل آزاد شده و موجب ترمیم سطوح خورده شده می‌شود. در نتیجه می‌توان مشکل خوردگی در پایه‌های پل‌ها، دکل‌های نفتی و همچنین قطعات فلزی ماشین‌ها را به سادگی کنترل و رفع نمود.
وی در ادامه به مقایسه‌ی استفاده از این نانوحامل با کاربرد مواد بازدارنده‌ی خالص پرداخت و عنوان کرد: «بازدارنده‌ی خوردگی کپسولی شده مزایای متعددی نسبت به بازدارنده در حالت آزاد دارد؛ از جمله اینکه کمپلکس به کار رفته در ساخت این نانوحامل خیلی متراکم است و توقع میرود به راحتی با پوشش پلیمری اتصال عرضی تشکیل دهد. از طرفی پس از ایجاد اتصال، بازدارنده به سختی و آهستگی از درون نانوحامل آزاد شده و در نتیجه اثرات آن به مدت طولانی حفظ خواهد شد.»
این نانوحامل با استفاده از روش‌های دستگاهی TEM و SEM بررسی شده و ابعاد نانومتری کپسول‌های حاوی بازدارنده خوردگی به تأیید رسیده است.
دکتر سحر امیری- عضو هیأت علمی دانشگاه آزاد اسلامی واحد علوم و تحقیقات- و دکتر اعظم رحیمی- عضو هیأت علمی پژوهشگاه پلیمر و پتروشیمی ایران– در انجام این طرح همکاری داشته‌اند. نتایج این تحقیقات در مجله‌ی Journal of Polymer Research ( جلد ۲۲، شماره ۵، سال ۲۰۱۵، صفحات ۱-۶۶ تا ۹-۶۶) به چاپ رسیده است.
