محققان مؤسسه فناوری ماساچوست (MIT) به بررسی پاسخ بدن به اکسیدگرافن پرداختند تا میزان سمی‌بودن این ماده را روی بافت‌ها مشخص کنند. نتایج این پژوهش به تولیدکنندگان ادوات زیست‌پزشکی که قصد استفاده از اکسیدگرافن را در محصولات خود دارند، کمک می‌کند.
بررسی اثر سمیت اکسیدگرافن در بدن
اکسید گرافن می‌تواند کاربردهای زیستی داشته باشد، اما تا کنون بیشتر تحقیقات انجام شده روی این ماده در محیط آزمایشگاهی بوده است. اخیراً محققان از این ماده در محیط زنده استفاده کردند و نشان دادند که اکسید گرافن اثر سمی روی بدن ندارد.
روبرت لانگر و همکارانش، از محققان موسسه فناوری ماساچوست (MIT)، اکسیدگرافن را به بدن موش تزریق کرده و اثرات زیستی این ترکیب را روی بافت بدن موش مورد بررسی قرار دادند. این گروه تحقیقاتی، مقادیر اکسیژن موجود در سطح اکسیدگرافن را تغییر داده و اثرات انواع مختلف اکسید گرافن را روی موش مطالعه کردند. هدف پژوهشگران یافتن رابطه احتمالی میان حالات اکسیدی مختلف روی خاصیت زیست‌سازگاری اکسید گرافن بود. نتایج یافته‌های آن‌ها نشان داد که با تزریق اکسید گرافن، این ماده در بدن تبدیل به یک توده می‌شود. این گروه دریافتند که بدن موش در طول زمان اکسیدگرافن را دفع می‌کند.
مطالعات پیشین نشان داده بود که اکسیدگرافن در غلظت‌های متوسط سمی نیست. این گروه تحقیقاتی به دنبال تأیید این موضوع بودند. محققان در این پروژه از آرایه‌های استاندارد برای مطالعه اثر اکسیدگرافن استفاده کرده و نشان دادند اگر اکسیدگرافن کمتر از یک میلی‌گرم در میلی‌لیتر باشد اثر سمی ندارد در حالی که در غلظت‌های بالا برای بدن سمی است.
سیدلیک از محققان این پروژه می‌گوید: «نتایج یافته‌های ما نشان می‌دهد که محققان می‌توانند برای ساخت ادوات زیست‌پزشکی از اکسیدگرافن استفاده کنند. ازاین ماده می‌توان در ساخت زیست‌حسگرها نیز استفاده کرد.»
این گروه تحقیقاتی به دنبال این بودند که بدن چگونه می‌تواند اکسید گرافن را دفع کند. این گروه به بررسی چگونگی عکس‌العمل بدن نسبت به اکسیدگرافن و اکسیدگرافن دارای پوشش پرداختند. نتایج این پژوهش می‌تواند به محققان کمک کند تا میزان پاسخ بدن و تورم بافت‌ها را در برابر اکسید گرافن کاهش دهند.
