درمان بیماری سرطان پانکراس به کمک نانوذرات حامل دارو

در یک همکاری بین‌المللی، روشی جدید برای درمان سرطان پانکراس ابداع شده‌است که مبتنی بر تحویل دارو با استفاده از نانوذراتی است که مدت طولانی‌تری در تومور باقی می‌مانند.

سرطان پانکراس (لوزالمعده) یکی از مرگبارترین سرطان‌هاست که در ایالات‌متحده، تنها ۷ درصد از بیماران مبتلا به آن زنده می‌مانند. دارو نمی‌تواند به‌راحتی به تومورهای پانکراس دسترسی پیدا کند؛ زیرا تومورها ذخیره خون بسیار کمی دارند و پروتئین‌های خاصی ترشح می‌کنند که باعث تشدید رشد استروما (بافت همبند کلاژنی که مانع دسترسی دارو به تومور می‌شود) می‌شود.
تحقیقات اخیر، موجب پیدایش روشی درمانی شده‌است که با رخنه‌دار کردن رگ‌های خونی تومور، تحویل مولکول‌های کوچک دارو به تومور را افزایش می‌دهد.
در حال حاضر، یک همکاری بین‌المللی به سرپرستی دانشکده داروسازی و علوم داروئی دانشگاه بوفالو (Buffalo)، گامی در جهت پژوهشی متفاوت برداشته‌است. به گفته محققان، اگر این رویکرد موفقیت‌آمیز باشد، می‌تواند تأثیر سریعی در درمان سرطان پانکراس داشته‌باشد.

filereader.php?p1=main_28dd2c7955ce92645
این گروه به‌جای درمان سرطان پانکراس با مولکول‌های کوچک دارو، در حال کار بر روی استفاده از سیستم‌های تحویل مبتنی بر نانوذرات است؛ ازجمله لیپوزوم‌ها که بسته‌های انتقال داروی محلول در چربی، در ابعاد نانو هستند. نظریه گروه این است که این ذرات می‌توانند به مدت چند روز یا چند هفته در یک تومور باقی بمانند که موجب تقویت تحویل دارو می‌شود.
دکتر رابرت ام. استرابینگر ، استاد علوم دارویی و از محققان ارشد، توضیح می‌دهد که حدود پنج سال پیش، چند ویژگی مهم تومورهای پانکراس شناسایی شدند. یکی از آن‌ها این واقعیت است که برخی از درمان‌ها، از جمله داروهای مهارکننده سیگنال‌دهی سلولی، با ترویج مویرگ‌های تومور، موجب افزایش اثربخشی داروها می‌شوند. با این کار، دارو هنگامی‌که غلظت خون بالاست به داخل جریان یابد؛ اما هنگامی‌که غلظت خون پایین باشد، جریان پیدا نمی‌کند.
دانشمندان یک رویکرد شیمی‌درمانی متوالی را ارزیابی خواهند کرد که در آن یک عامل، عروق خونی تومور را رخنه‌دار می‌کند و پس‌ازآن یک عامل کشنده، مانند لیپوزوم یا یک پادتن درمانی اضافه می‌شود که باید برای مبارزه با سرطان، در تومور باقی بماند.
همچنین بررسی خواهد شد که آیا پوشش نانوذرات مجهز به دارو، با پادتن‌های تومور، اثربخشی ذرات را افزایش می‌دهد.
استرابینگر می‌افزاید: «اگر ما زمان و مقدار تأثیر یک عامل بر تومور را بدانیم، می‌توانیم با شبیه‌سازی ریاضی، زمان‌بندی مطلوب برای تحویل دارو را شناسایی کنیم.»