محققان مالزیایی با افزودن نانوذرات به روغن، توانستند هدایت گرمایی روانسازهای رایج در بازار را افزایش دهند. با این کار می‌توان روغن موتور ارزان‌تر با کارایی بالا نسبت به محصولات فعلی تولید کرد.
افزودن نانوذرات موجب افزایش هدایت گرمایی روغن موتور می‌شود
یافته‌های اخیر محققان نشان می‌دهد که افزودن نانوذرات به روانسازها و روغن‌های مورد استفاده در خودرو موجب بهبود برخی خواص این سیالات می‌شود. نتایج بررسی‌های انجام شده نشان می‌دهد که این نانوسیالات دارای خواص روانسازی بالایی بوده و از هدایت گرمایی مناسبی برخوردارند؛ بنابراین، این محصولات می‌توانند خودرو را در برابر گرما و خستگی محافظت کنند. براساس نتایج منتشر شده، افزودن نانولولههای کربنی، نانوذرات سرامیکی، فلزی و اکسید فلزی می‌تواند روی بهبود کیفیت روغن‌ها و روانسازها مؤثر باشد.
تا پیش از این نانولولههای کربنی به‌عنوان بهترین گزینه برای تولید نانوسیالات روانساز پیشنهاد می‌شدند، اما اخیراً محققان مالزیایی دریافتند که گزینه دیگری نیز وجود دارد که می‌تواند رقیب جدی برای نانولوله کربنی باشد. پژوهشگران دانشگاه ناتینگهام مالزی با همکاری محققان دانشگاه تیلور به بررسی تأثیر افزودن نانوورق‌های گرافنی به روانسازهای تجاری پرداختند.
گرافن ماده‌ای ورقهای شکل از جنس اتم‌های کربن است. این ماده از هدایت الکتریکی و گرمایی قابل توجهی برخوردار است. این گروه تحقیقاتی نشان دادند که افزودن تنها ۰۱/۰ درصد ورق گرافنی به روغن می‌تواند ۱۷ درصد هدایت گرمایی آن را افزایش دهد، در حالی که ویسکوزیته این روغن تقریباً هیچ تغییری نمی‌کند.
افزایش هدایت گرمایی در روانسازها معمولاً به ابعاد، غلظت و نرخ هدایت ورقهای گرافنی بستگی دارد. پژوهشگران این پروژه معتقداند که بهبود خواص روغن‌ها به دلیل مساحت سطحی بالای گرافن بوده و به میزان توزیع این ماده در روغن وابسته است.
افزایش نرخ هدایت الکتریکی در یک روانساز به این معنی است که روانساز می‌تواند با سرعت بیشتری گرما را از موتور خارج کند.
عبدالخلیل راشد از محققان این پروژه بسیار خوش‌بین است که این نانوروانساز بتواند ۲۰ درصد بیشتر از روغن‌های رایج دوام داشته باشد. در حال حاضر روغن‌های موتور بین ۵ هزار تا ۱۰ هزار کیلومتر کارکرد دارند.
تولید این روغن می‌تواند هزینه‌ها را نیز کاهش دهد، چرا که با افزودن مقدار کمی نانوذرات، دیگر نیاز به افزودن ترکیبات دیگر به این روغن‌ها نیست.
چالش فعلی محققان یافتن فرمولاسیون مناسبی منطبق با استانداردهای صنعتی است.
