محققان روشی برای ایجاد پل میان دو مولکول با استفاده از نانولوله‌هایی از جنس DNA ارائه کردند. از این روش می‌توان برای تولید ادوات الکترونیکی در مقیاس‌های بسیار کوچک استفاده کرد.
چگونه میان دو مولکول، با DNA پل بزنیم؟
محققان جان هاپکینز با پوشش‌دهی نانولوله‌های DNA، آن‌ها را به صورت ساختاری پل مانند میان دو مولکول در محیط آزمایشگاهی در آوردند. این گروه اقدام به تصویربرداری از این فرآیند در مقیاس نانومتری کردند. این ساختار می‌تواند در آینده برای ساخت ادوات الکترونیکی پزشکی درون سلول‌های زنده مورد استفاده قرار گیرد.
این محققان نشان دادند که چگونه می‌توان میان دو ساختار مولکول، پلی از جنس DNA ایجاد کرد؛ بدون این که نیاز به روش‌های مهندسی رایج باشد. شولمن از محققان این پروژه می‌گوید: «ایجاد چنین ساختاری در مقیاس انسانی کاری بسیار دشوار است. ما از خود پرسیدیم که آیا می‌توان در مقیاس مولکولی چنین کاری را انجام داد؟ آیا می‌توان میان مولکول‌های مختلف پل ایجاد کرد؟»
عبدل محمد از محققان این پروژه می‌گوید: «انجام این کار در مقیاس انسانی به این معناست که یک نفر در یک سوی زمین فوتبال ایستاده باشد و یک نخ را به سوی فرد دیگری در سوی دیگر زمین فوتبال بیاندازد تا او را بگیرد.»
برای انجام این کار، محققان از نانولوله‌های DNA استفاده کردند. آن‌ها از رشته‌های سنتز شده DNA به عنوان واحدهای سازنده استفاده کردند. رشته‌های DNA دارای قابلیت تبدیل شدن به رشته‌های بلند هستند تا در نهایت ساختارهای لوله‌ای شکل به نام نانولوله‌های DNA ایجاد شود.
محققان برای تولید این پل، روی نقطه آغازین و انتهایی پل، واحدهای سازنده را قرار دادند. سپس این واحدهای سازنده شروع به رشد کردند و از دو سو به طرف هم به حرکت در آمدند. پس از رشد این واحدهای سازنده، در نهایت آن‌ها در یک نقطه به هم رسیده و پل تشکیل می‌شود.
برای رهگیری این فرآیند، محققان از تصویربرداری میکروسکوپی استفاده کردند تا این فرآیند را فیلم‌برداری کنند. در این روش آن‌ها از رنگ‌های فلورسانس مختلف استفاده کردند. بسته به فاصله میان دو نقطه فرآیند تشکیل پل می‌تواند بین ۶ ساعت تا ۲ روز زمان نیاز داشته باشد.
محققان معتقداند که از این روش می‌توان برای ایجاد کانال یا پل به منظور ساخت ادوات الکترونیکی پزشکی استفاده کرد. همچنین این فناوری برای ایجاد شبکه‌های نانومقیاس مناسب است.
نتایج این پروژه در قالب مقاله‌ای با عنوان Self-assembling DNA nanotubes to connect molecular landmarks در نشریه Nature Nanotechnology به چاپ رسیده است.
