محققان نانوذراتی طراحی کردند که ممکن است بتواند برای درمان چاقی مورد استفاده قرار گیرد. این گروه نشان دادند که استفاده از این نانوذرات در موش‌های آزمایشگاهی موجب کاهش ۱۰ درصدی وزن در مدت ۲۵ روز شده است. این نانوذرات موجب تشکیل رگهای خونی در بافت چربی شده و فرآیند سوختن آن‌ها را تسریع می‌کنند.
نانوذراتی که در ۲۵ روز، ۱۰ درصد وزن بدن را کاهش می‌دهند
محققان مؤسسه فناوری ماساچوست (MIT) با همکاری پژوهشگرانی از بیمارستان زنان بریگام موفق به ارائه نانوذراتی برای وارد کردن مستقیم داروهای ضدچاقی به بافت چربی شدند.
محققان با استفاده از این نانوذرات در مدت ۲۵ روز، ۱۰ درصد از وزن موش‌های آزمایشگاهی را کاهش دادند؛ بدون این که اثرات منفی جانبی ایجاد شود. این داروها قادراند بافت سفید چربی که وظیفه ذخیره‌سازی چربی را به عهده دارند را به بافت قهوه‌ای چربی تبدیل کنند، بافتی که وظیفه‌اش سوزاندن چربی است.
این داروها رشد رگهای خونی جدید در بافت چربی را تحریک می‌کنند. این کار روی عملکرد نانوذرات تأثیر مثبت داشته و موجب می‌شود بافت سفید به بافت قهوه‌ای تبدیل شود.
این داروها برای درمان چاقی، تأییدیه FDA را دریافت کرده و داروی جدیدی محسوب نمی‌شوند. اما آنچه مسئله جدید در این پروژه ارائه روشی نوین برای رهاسازی این دارو است که با استفاده از آن می‌توان دارو را در بافت چربی به شکلی وارد کرد که اثرات جانبی ناخواسته آن روی بخش‌های دیگر بدن به کمترین مقدار خود برسد.
دیوید کوچ از محققان MIT می‌گوید: «مزیت این روش آن است که می‌توان نقطه‌ای خاص در بدن را مورد هدف قرار داد، به طوری که کمترین اثرجانبی روی بدن به وجود آید. با این روش میزان چربی‌های بدن کاهش یافته و اثرات منفی دارو دیده نخواهد شد.»
امید فرخزاد و همکارانش نتایج یافته‌های خود را در قالب مقاله‌ای در Proceedings of the National Academy of Sciences به چاپ رساندند.
رشد رگهای خونی در بافت چربی و تبدیل بافت سفید به قهوه‌ای
این گروه نشان دادند که رشد رگهای خونی در بافت چربی می‌تواند فرآیند تبدیل بافت سفید به قهوه‌ای را تسریع کرده و به کاهش وزن کمک شایانی کند.
استفاده از نانوذرات شرایطی را فراهم می‌کند که بتوان دُز بالایی از دارو را وارد بافت چربی کرد، در حالی که تجمع آن‌ها در نقاط دیگر بدن به حداقل می‌رسد.
نانوذرات مورد استفاده در این پروژه به گونه‌ای طراحی شده‌اند که دارو را درون هسته آبگریز خود ذخیره کنند و به پلیمر PLGA متصل شوند. دو داروی مختلف در این ذرات قرار داده شد: اولین دارو روسیگلیتازون نام دارد. اسثفاده از این دارو که برای درمان دیابت به دلیل اثرات جانبی که دارد، با محدودیت روبرو است. دومین دارو پروستاگلادین نام دارد که یک نوع هورمون انسانی است. هر دو دارو گیرنده‌ای موسوم به PPAR را فعال می‌کنند که در نهایت موجب تشکیل رگهای خونی می‌شود.
پوسته خارجی این ذرات با پلیمر PEG پوشانده شده که مولکول هدف‌گیری کننده سلول‌های هدف نیز روی آن قرار داده شده است تا دارو با انتخاب‌گری بالا بتواند به هدف برسد. این مولکول به پروتئین‌هایی که در سطح رگهای خونی بافت چربی قرار دارند متصل می‌شود.
فرخزاد معتقد است که این دارو به صورت تزریقی نتیجه بهتری نسبت به مصرف خوراکی دارد.
