محققان هندی نشان دادند که نانوذرات کورکومین اثربخشی بیشتری نسبت به کورکومین توده‌ای دارد و مسمومیت کبدی کمتری برای درمان بیماری سل خواهد داشت. این نتایج روی موش‌های آزمایشگاهی مثبت مثبت ارزیابی شده است.
نانوذرات کورکومین برای درمان سل
یافته‌های اخیر محققان نشان می‌دهد که نانوذرات کورکومین ۵ برابر فعالیت زیستی بیشتری نسبت به کورکومین رایج در موش‌های آزمایشگاهی داشته است. با این کار می‌توان اثرات سمی روی کبد را در حین درمان بیماری سل به حداقل رساند.
پژوهشگران مرکز پزشکی مولکولی در دانشگاه جواهر نهرو نشان دادند که اگر کورکومین به‌صورت فرمولاسیون نانوذره‌ای به کار گرفته شود، خواص درمانی بهتری برای بیماری سل در موش‌های آزمایشگاهی دارد.
بیماران مبتلا به سل به دلیل مسمومیت کبد، گاهی مجبور به توقف استعمال داروهای ضد سل می‌شوند؛ چرا که مقدار بیش از حد کورکومین موجب مسمومیت کبد می‌شود. این درحالی است که با کاهش ابعاد کورکومین، اثربخشی آن افزایش یافته و می‌توان دوز کمتری از دارو را مصرف کرد؛ در نتیجه مسمومیت به حداقل خواهد رسید.
کورکومین موجب مسدود شدن کانال پتاسیم Kv1.3 و مانع مرگ سلولی می‌شود. این اثربخشی معمولاً در حافظه سلول باقی می‌ماند. این فرآیند در نهایت موجب از بین رفتن باکتری سل در بدن می‌شود و سیستم ایمنی بدن را در مقابل این باکتری تجهیز می‌کند. یکی از مزایای این روش آن است که بازگشت بیماری بعد از درمان به حداقل می‌رسد.
پژوهشگران معتقداند که نانوذرات کورکومین پایدار بوده و می‌توان آنها را به‌صورت خوراکی یا تزریقی مصرف کرد؛ بنابراین دارای پتانسیل بالایی برای درمان در شرایط مختلف است.
خواص پزشکی کورکومین از دیرباز توسط بشر شناخته شده‌است. هر چند این ماده خواص منحصر به فردی در فرآیند درمان دارد، اما این ویژگی‌ها همیشه اثربخشی بالایی ندارند و استفاده از آنها با محدودیت‌هایی روبرو است. کورکومین به دلیل انحلال‌پذیری بسیار کم، فعالیت زیستی پایینی دارد.
تحقیقات گسترده‌ای در خصوص کورکومین صورت گرفته است و طی ۲۵ سال گذشته محققان بسیاری نشان دادند که این ماده در درمان برخی بیماری‌ها نظیر سرطان، التهاب، ارتروز و دیابت می‌تواند نقش مهمی ایفا کند.
