محققان نانوپیمایشگری ساختند که در بدن حرکت کرده و سلول‌های سرطانی پیدا می‌کند. برهم‌کنش میان این پیمایشگر با نانوذرات موجب اتصال این دو و در نهایت تابش مادون قرمز می‌شود که قابلیت شناسایی از بیرون بدن را دارد. این روش برای شناسایی سرطان در مراحل اولیه قابل استفاده است.
نانوپیمایشگری برای شناسایی زودهنگام سرطان
روش تشخیص رایج برای شناسایی سرطان که امروزه استفاده می‌شود مبتنی بر تصویربرداری رزونانس مغناطیسی (MRI) با کنتراست بهبود یافته است. این روش تنها زمانی قابل استفاده است که ابعاد تومور بزرگ باشد. این موضوع موجب محدودیت‌هایی می‌شود. بیمارانی که ابعاد تومور آن‌ها کوچک باشد یا سرطان در مراحل ابتدایی باشد، این روش قادر به شناسایی آن نیست. تومورهای کوچک فرصت لازم برای بزرگ شدن را پیدا کرده و در بدن گسترش می‌یتبند؛ بنابراین می‌توان گفت که این روش برای شناسایی زودهنگام سرطان مناسب نیست.
اخیرا محققان دانشگاه روتگرز مقاله‌ای با عنوان Surveillance nanotechnology for multi-organ cancer metastases در نشریه Nature Biomedical Engineering به چاپ رساندند که در آن چگونگی استفاده از نانوذرات برای مشاهده‌ی تومورهای بسیار کوچک آمده است.
محققان این پروژه نانوذرات حاوی آلبومین تقویت شده با عناصر خاک نادر را برای این کار طراحی کردند. این نانوذرات تابش مادون قرمز با طول موج کوتاه ایجاد می‌کنند که بیرون بدن نیز قابل شناسایی است. این تابش‌ها در موش‌های آزمایشگاهی رصد شده‌است.
نانوذراتی که این گروه ساخته‌اند نقش پیمایشگر را ایفا کرده و در مسیر حرکت خود به آنتی‌بادی‌هایی برخورد می‌کنند که از سلول‌های سرطان پستان نشات می‌گیرند. بعد از برخورد با آنتی‌بادی‌ها، این نانوذرات به آنتی‌بادی متصل می‌شوند. با این کار می‌توان تومور سرطانی را شناسایی کرد.
این گروه تحقیقاتی با به‌کارگیری شناساگرهای نوری ویژه‌ای موفق شدند نقاط روشنی را در موش‌های آزمایشگاهی مشاهده کنند. محققان با رصد پرتوهای ایجاد شده با استفاده از این نانوپیمایشگر، امواج مادون قرمز را که از بخش‌های مختلف تومور ایجاد شده، دریافت کردند.
ویدیا گاناپاتی از محققان دانشگاه روتگرز می‌گوید: «سلول‌های سرطانی در نقاط مختلف بدن جاگیری می‌کنند. این نانوپیمایشگر می‌تواند در بدن حرکت کرده و در نواحی مختلف این سلول‌ها را پیدا کرده و به آن‌ها متصل شود. در صورت شناسایی دقیق، می‌توان این تومورها را درمان کرد.»
