پژوهشگران با استفاده از الکترو ریسندگی و تولید نانوالیاف موفق به تولید حسگری شدند که برای ارزیابی کیفی ماءالشعیر قابل استفاده است. تولیدکنندگان ماءالشعیر در حال حاضر از HPLC برای رصد ترکیبات موجود در ماءالشعیر استفاده می‌کنند.
الکترو ریسندگی در خدمت بهبود کیفیت ماءالشعیر !
محققان دانشگاه گراندا موفق به ساخت نانوحسگر نوری شدند که از آن برای بهبود کیفیت ماءالشعیر استفاده می‌شود. در این حسگر از نانوالیاف تولید شده با روش الکترو ریسندگی استفاده می‌شود. این نانوالیاف برای شناسایی ترکیباتی از خانواده تریپتوفان استفاده می‌شود؛ ترکیباتی که نشان از کیفیت محصولات غذایی دارد و حضور آن در ماءالشعیر نشان از کیفیت محصول دارد. این اولین بار نیست که از سامانه‌های الکترو ریسندگی برای حوزه‌های غیرپزشکی استفاده می‌شود.
در حال حاضر روش‌های مختلفی برای شناسایی مقدار آمین‌ها در ماءالشعیر وجود دارد، اما این حسگر بسیار ارزان بوده و کار با آن ساده‌تر است. استفاده از این حسگر نیازمند تخصص ویژه‌ای نیست. HPLC روش رایج برای شناسایی تریپتوفان است. این روش بسیار کند و البته گرانقیمت است و به فردی کارآزموده نیاز دارد.
فرناندز سانچز از محققان این پروژه می‌گوید: «آمین‌های بیوژنیک متعددی وجود دارند که از آن‌ها برای کنترل کیفیت مواد غذایی استفاده می‌شود. از آن جمله آن‌ها می‌توان به هیستامین، تری‌آمین، تریپامین و اسپرمیدین اشاره کرد. در حین فرآیند تخمیر در تولید ماءالشعیر، اهمیت زیادی دارد که بتوان به سادگی و سرعت بالا وجود این ترکیبات را شناسایی کرد. نوع و کیفیت این آمین‌ها ارتباط مستقیمی با کیفیت مواد خام مورد استفاده در تولید ماءالشعیر دارد. همچنین از این ترکیبات می‌توان برای بررسی وضعیت بهداشت ماءالشعیر نیز استفاده نمود. پوتریسین، اسپرماین و اسپرمیدین به‌صورت طبیعی در ماءالشعیر وجود دارند؛ چرا که این ترکیبات از جو به‌دست می‌آیند. با این حال تریپتامین، تری‌آمین و هیستیدین به همراه کاداورین در حین فرآیند تخمیر ماءالشعیر تشکیل می‌شوند. از این رو، بسیار مهم است که در حین فرآیند سنتز بتوان میزان این ترکیبات را شناسایی کرد تا به سرعت بتوان درباره‌ی کیفیت محصول نهایی نظر داد.»
