یک تیم تحقیقاتی از روسیه با استفاده از نانولوله‌های کربنی، فیلم‌های رسانایی ساختند که می‌توانند جایگزین فیلم‌های اکسید فلزی در ادوات الکترونیکی شوند. این فیلم‌ها قابل حمل و انعطاف‌پذیر بوده و از خواص نوری و الکتریکی قابل توجهی برخوردارند.
فیلم مبتنی بر نانولوله‌کربنی، جایگزینی برای فیلم‌های شکننده اکسید فلزی
محققان مؤسسه‌ی علم و فناوری اسکولکوف با استفاده از نانولوله‌های کربنی، فیلم رسانای انعطاف‌پذیری ساختند که قابلیت بهره‌برداری از آن در ادوات قابل حمل وجود دارد. این ماده جدید به شدت قابل رقابت با مواد اکسید فلزی است. نتایج این پروژه می‌تواند روی توسعه الکترونیک قابل حمل و انعطاف‌پذیر مبتنی بر نانولوله‌های کربنی تأثیرگذار باشد.
این فیلم لایه‌نازک، شفاف و انعطاف‌پذیر بوده و ضخامت بسیار کمی دارد، به‌طوری که می‌توان آن را در ادواتی با قابلیت کشیده شدن یا خم شدن استفاده کرد. در حال حاضر برای ساخت چنین فیلم‌هایی باید از مواد اکسید فلزی استفاده نمود. با این حال، این فیلم‌ها دارای اشکالاتی نیز هستند؛ برای مثال فیلم‌های اکسید فلزی شکننده بوده و به‌دلیل ضریب انعکاس بالا، در مقابل نور خورشید به سختی قابل استفاده هستند.
فیلم‌های آلی که از نانولوله‌های کربنی به‌دست می‌آیند، ممکن است جایگزین خوبی برای فیلم‌های فلزی باشند. تا کنون خواص نوری و الکتریکی این فیلم‌ها موجب محدود شدن دامنه استفاده از آن‌ها بوده و نیاز جدی برای بهبود این فیلم‌ها وجود داشته است. این گروه تحقیقاتی، فیلم‌های مبتنی بر نانولوله‌های کربنی ساختند که به‌خوبی فیلم‌های اکسید فلزی رایج هستند. برای بهبود این فیلم‌ها از تنظیم فرآیند آلیاژسازی استفاده شده‌است.
الکسی تساپنکوف از محققان این پژوهش می‌گوید: «در این پروژه از کلرید طلا استفاده شده که یک عامل آلیاژ کننده بسیار کاراست. با استفاده از این ماده ما توانستیم خواص الکتریکی و نوری این فیلم‌های حاوی نانولوله‌کربنی را بهبود دهیم. به‌ویژه، ما توانستیم شرایط آلیاژسازی را اصلاح و بهینه کنیم. ما در این پروژه از حلال‌های مختلفی استفاده کردیم و آن‌ها را در دماهای مختلف آزمودیم تا نقش آن‌ها در خواص الکتریکی و نوری مشخص شود.»
نتایج این پروژه نشان داد که فیلم‌های به‌دست آمده از خواص نوری و الکتریکی مناسبی برخوردار هستند و نسبت به فیلم‌هایی که پیش از این از نانولوله‌های کربنی ساخته شده، عملکرد بهتری دارند.
نتایج این پروژه در قالب مقاله‌ای در نشریه Carbon به چاپ رسیده است.
