بنیاد ملی علم (NSF) برنامه‌ای تدارک دیده که در آن دانشجویان برای یادگیری استفاده از فناوری نانو در حوزه‌ی زیست‌پزشکی یک دوره‌ی آموزشی را در دانشگاه ملی سنگاپور سپری می‌کنند.
برنامه‌ی ویژه‌ی بنیاد ملی علم برای تربیت نیروی انسانی در حوزه‌ی نانو
اخیراً برنامه‌ای از سوی بنیاد ملی علم (NSF) موسوم به برنامه‌ی IRES با هدف آموزش تیم‌های بین رشته‌ای برای مقابله با چالش‌های جهانی تدارک دیده شده‌است. NSF بودجه‌ای برای آموزش دانشجویان برای استفاده زیست‌پزشکی از فناوری نانو اختصاص داده‌است که هدف از آن بهره‌گیری از فناوری نانو برای شناسایی بیماری‌های ویروسی است. دانشجویانی از دانشگاه‌های مختلف در این برنامه شرکت کرده‌اند که قرار است ۸ هفته در دانشگاه ملی سنگاپور آموزش ببینند.
کارین هلدت و لورنا ماک از دانشگاه صنعتی میشیگان به عنوان رهبر این گروه هستند. آن‌ها قصد دارند به دانشجویان کار در آزمایشگاه و همچنین روش‌هایی برای بهبود همکاری بین‌رشته‌ای و افزایش مهارت‌های ارتباطی را آموزش دهند.
هلدت می‌گوید: «ما امیدواریم این دانشجویان یاد بگیرند که دانشمندان بهتری شوند. این پروژه‌ها به آن‌ها کمک خواهد کرد تا درباره‌ی ویروس‌ها و ذرات کوچک تفکر بهتری داشته باشند و یاد بگیرند که چگونه ویروس‌ها با نانوذرات طلا برهمکنش دارند. من امیدوارم که آن‌ها یاد بگیرند که از فناوری نانو در حوزه‌های بین رشته‌ای استفاده کنند.»
این دانشجویان در حال کار روی سه پروژه مختلف هستند که همه آن‌ها با شناسایی بیماری‌های ویروسی ارتباط دارند، اما ماهیتشان با هم متفاوت است. در یکی از این پروژه‌ها، روی اساس بیوشیمی پروتئین ویروس‌ها و برهمکنش آن‌ها با دیگر ذرات کار می‌شود. محققان روی نقشه‌برداری از پروتئین‌های سطحی ویروس کار می‌کنند. آن‌ها از طیف‌سنجی جرمی برای رصد برهمکنش ذرات ویروس با آنتی‌بادی‌ها استفاده می‌کنند. درک بهتر این برهمکنش‌ها می‌تواند روش‌های شناسایی ویروس‌ها و ساخت واکسن را بهبود دهد. در پروژه‌ی دیگری محققان روی استفاده از نانوذرات و نانومیله‌های طلا برای شناسایی ویروس کار می‌کنند. در این روش سطح نانوذرات به‌گونه‌ای طراحی می‌شود که در صورت وجود ویروس، آن را محاصره کرده و مشاهده‌ی آن را تسهیل کنند. وجود ویروس منجر به تجمع نانوذرات طلا و تغییر رنگ می‌شود که با چشم غیرمسلح نیز قابل تشخیص است.
در پروژه‌ی بعدی آن‌ها به بررسی برهمکنش نانوساختارهای مختلف با پروتئین‌ها و سلول‌ها می‌پردازند. با این روش نیاز به ویروس کمتری در نمونه برای شناسایی است.
