محقق ۱۶ ساله‌ی کانادایی روشی برای درمان سرطان با استفاده از فناوری نانو ارائه کرده که مورد توجه جامعه بین‌المللی قرار گرفته‌است، به‌طوری که جایزه‌ی ویژه‌ای برای او در نظر گرفته شده و پروژه‌ی او به یک چالش بین‌المللی دعوت شده‌است.
دستاورد تأثیرگذار محقق ۱۶ ساله‌ی کانادایی در حوزه‌ی فناوری نانو
ساجیو کوهلی دانشجوی ۱۶ ساله‌ی کانادایی موفق به ارائه‌ی روشی برای درمان سرطان با کمک فناوری نانو شده‌است. او یک سال به صورت مستمر در دانشگاه واترلو روی یافتن راهکاری ارزان و کارا برای درمان سرطان کار کرده‌است.
کوهلی می‌گوید: «پروژه‌ی من روی توسعه‌ی روشی جدید برای تولید نانوذراتی است که قابلیت حمل دارو را دارند. این نانوحامل‌ها می‌توانند برای درمان بیماری‌های مختلف استفاده شوند.»
کوهلی برای این پروژه موفق به دریافت جایزه‌ی Sanofi Biogenius Canada science fair شد. او قرار است کار خود را در چالش بین‌المللی BioGENEius در بوستون ارائه دهد؛ چالشی که به عنوان بزرگترین رویداد زیست‌فناوری در جهان محسوب می‌شود.
این پروژه کوهلی بخشی از برنامه‌ای بوده که در مدرسه‌ی سرجان تعریف شده‌است. اما او می‌گوید که این پروژه با الهام از بیماری سرطان کلیه عمویش در ذهن او شکل گرفته است. وی می‌گوید که عمویش با سرطان درگیر بوده و در نهایت با جراحی توانسته درمان شود، اما درد بسیاری طی این مدت تحمل کرده‌است. از این روی کوهلی تصمیم گرفته شبانه‌روز روی این پروژه کار کند تا راهکار مناسبی برای درمان سرطان ارائه کند.
پروژه‌ی او موجی در جامعه‌ی بین‌المللی علمی ایجاد کرد؛ چرا که او توانسته بود سلول‌های سرطانی را بدون آسیب‌زدن به سلول‌های سالم، هدف قرار دهد. این کار بسیار دشوار است؛ چرا که سلول‌های سرطانی به شدت تغییر می‌کنند و به سختی می‌توان آن‌ها را بدون تأثیرگذاری روی سلول‌های سالم، هدف قرار داد.
او نانوذراتی ساخته که با وارد شدن به جریان خون، می‌توانند تشکیل لایه پروتئینی اطراف خود را کنترل کنند و با این کار به سوی سلول‌های هدف کشیده شوند. او الگوریتمی ارائه کرده که به محققان کمک می‌کند تا بفهمند چه دارویی می‌تواند مؤثر باشد. با این کار نیاز به سعی و خطا نبوده و به‌سرعت می‌توان دارویی با ویژگی‌های مورد نظر را تولید کرد.
یکی از محققان معتقد است که این پروژه به سادگی قابل تجاری‌سازی نیست و باید بیست سال روی آن کار کرد. اما این حرف‌ها کوهلی را نا امید نمی‌کند. او معتقد است که اگر لازم باشد ۲۰ سال آینده را روی توسعه‌ی این فناوری کار خواهد کرد.
