پژوهشگران نشان دادند که چگونه با استفاده از فناوری نانو می‌توان از قارچ، الکتریسیته گرفت. برای این کار روی قارچ، سیانوباکتری قرار داده می‌شود که در اثر برخورد نور با آن، الکتریسیته ایجاد می‌شود و نانوروبان‌های کربنی این جریان را به بیرون از این سیستم هدایت می‌کنند.
چگونه با فناوری نانو از قارچ، برق تولید کنیم!
یافته‌های اخیر محققان مؤسسه‌ی فناوری استیونز نشان می‌دهد که می‌توان از قارچ برای تولید الکتریسیته استفاده کرد. این گروه با استفاده از نوعی قارچ و ترکیب آن با سیانوباکتری و گرافن الکتریسیته تولید کردند. چنین فناوری امکان تأمین نیروی مورد نیاز برای ادوات کوچک را داراست.
سیانوباکتری‌ها همانند گیاهان تمام نیاز روزانه‌ی خود را با استفاده از نور خورشید به‌دست می‌آورند. این باکتری‌ها از قارچ‌ها تغذیه کرده و رشد می‌کنند. این باکتری‌ها با استفاده از فرآیند بیوشیمیایی از نور خورشید، الکتریسیته تولید می‌کنند. اما رشد آن‌ها در محیط آزمایشگاهی بسیار دشوار است؛ چرا که درصورت تغذیه به‌صورت مصنوعی از بین می‌روند.
رشد دادن باکتری با استفاده از قارچ می‌‌تواند گزینه‌ی جالبی برای تولید انرژی باشد، چرا که با این کار می‌توان باکتری‌های مفید را با نرخ مناسبی رشد داد و در نهایت الکتریسیته تولید کرد. این باکتری‌ها پالس‌های کوچک فتوالکتریکی ایجاد می‌کنند که می‌توان آن‌ها را با استفاده از نانوروبان‌های چاپ شده سه بعدی جمعآوری کرد. در واقع با چیدمانی صحیح، از سطح قارچ‌ها می‌توان الکتریسیته را جمعآوری کرد و آن‌ها را با یک سیم به دستگاه مورد نظر رساند.
این گروه تحقیقاتی با محققان دیگری وارد همکاری شده‌اند تا دریابند چگونه می‌توان الکتریسیته را از دیگر سامانه‌های زیستی بیرون کشید!
مانو مانور از محققان این پروژه می‌گوید: « ما در این مطالعه از قارچ برای تولید الکتریسیته استفاده کردیم. با ترکیب سیانوباکتری‌ها با قارچ و بهره‌گیری از فناوری نانو می‌توان جریان الکتریسیته را از قارچ به بیرون هدایت کرد.»
پژوهشگران از نانوروبان‌های گرافنی که به‌صورت سه بعدی چاپ شده‌اند، برای هدایت الکتریسیته از سیانوباکتری‌ها که آن‌ها هم به‌صورت سه بعدی چاپ شده‌اند، استفاده کردند. آن‌ها دریافتند که قارچ‌های زنده عملکرد بهتری نسبت به قارچ‌های چیده شده دارند. نتایج این پروژه نشان داد که می‌توان بر مشکل کار با سیانوباکتری‌ها در محیط‌های مصنوعی غلبه کرد.
نتایج این پروژه در نشریه Nano Letters به چاپ رسیده است.
