پژوهشگران با استفاده از نانوذرات، حسگری ساختند که می‌توان پس‌زدن بافت پیوندخورده را به سرعت شناسایی کرد. با این کار نیاز به استفاده از روش دردناک نمونه‌برداری با سوزن نیست.
نانوحسگری برای تشخیص سریع بافت پس‌زده شده بعد از پیوند
یافته‌های اخیر محققان نشان می‌دهد که می‌توان از نانوذرات برای تشخیص زودهنگام پس‌زدن بافت پیوندخورده در بدن استفاده کرد. پژوهشگران مؤسسه فناوری جرجیا و دانشگاه اموری نانوذراتی ساختند که نقش حسگری داشته و می‌توان از آن برای تست ادرار استفاده کرد و در نهایت بدون نیاز به نمونه‌برداری بافت، مشخص کرد که بافت پیوندخورده توسط بدن پس زده شده است یا خیر.
در این پروژه نانوذرات به‌گونه‌ای طراحی شده‌اند که اگر سیستم ایمنی بدن به بافت پیوندخورده حمله کند، ذرات فلوئورسانس وارد ادرار می‌شود. این نانوذرات زیست‌سازگار بوده و سلول‌های T را در بدن شناسایی می‌کنند.
گبی وونگ می‌گوید: « قبل از این که آسیب به بافت پیوندخورده اتفاق بیفتد، سلول‌های T آنزیم B را تولید می‌کنند. این روش به‌قدری حساس است که می‌تواند پیش از آسیب دیدن بافت، پس‌زدن آن توسط بدن تشخیص داده شود.»
در روش‌های فعلی، تشخیص پس‌زدگی زمانی اتفاق می‌افتد که عملکرد بافت ۵۰ درصد کم شود. این گروه نانوذراتی ساختند که می‌تواند در بافت هدف جمع شده و سپس از طریق کلیه دفع شود. این ذرات به هم چسبیده و در نهایت ساختارهای بزرگتری را ایجاد می‌کنند که قابل شناسایی است.
زمانی که سلول‌های T شروع به ترشح آنزیم B می‌کنند، این آنزیم موجب جدا شدن رشته‌های آمینواسید در بافت پیوند خورده شده که با این کار مرگ بافت آغاز می‌شود. روی این نانوذرات نیز ساختارهایی شبیه به این آمینواسیدها قرار دارد. بنابراین، آنزیم موجب بریده شدن رشته‌های روی نانوذره می‌شود. با این کار مولکول‌های پیغام‌بر در بدن رها شده و از طریق کلیه دفع می‌شوند که در ادرار قابل شناسایی هستند.
محققان قصد دارند تا این فناوری را برای تشخیص انواع مختلف پس‌زدن بافت پیوندخورده استفاده کنند. آنها معتقدند که در آینده تنها با یک حسگر می‌توان انواع پس‌زدن بافت را شناسایی کرد.
در حال حاضر از نمونه‌برداری با سوزن برای تشخیص پس‌زدن بافت استفاده می‌شود که روشی دردناک بوده و می‌تواند به بافت هدف آسیب برساند.
نتایج این پروژه در قالب مقاله‌ای با عنوان Non-invasive early detection of acute transplant rejection via nanosensors of granzyme B activity در نشریه Nature Biomedical Engineering به چاپ رسیده است.
