نقاط کوانتومی کربنی که از ذغال‌سنگ استخراج شده‌اند و پوششی از جنس پلی‌اتیلن‌گلیکول روی سطح آن‌ها قرار داده شده است، می‌تواند به درمان زخم‌های تراماتیک مغز کمک کند. این نقاط کوانتومی مانع از تاثیر منفی ترکیبات اکسیدکننده می‌شوند.
نانومواد استخراج شده از «ذغال‌سنگ» به درمان زخم کمک می‌کند
یافته‌های اخیر محققان نشان می‌دهد نقاط کوانتومی کربنی که از ذغال‌سنگ به‌دست می‌آید، می‌تواند برای درمان زخم‌های تراماتیک مغز، سکته و حمله‌های قلبی مناسب باشد. دلیل این امر، اثر آنتی‌اکسیدانی موثر نقاط کوانتومی کربنی است.
نقاط کوانتومی مواد نیمه‌هادی بلوری بوده که دارای ویژگی‌های مکانیک کوانتومی هستند. نتایج بررسی‌های پژوهشگران نشان می‌دهد که نقاط کوانتومی زیست‌انطباق‌پذیر نظیر آنزیم دیسموتاز سوپراکساید که در بدن وجود دارد، اگر با پلیمری اصلاح شده باشد، می‌تواند نقش آنتی‌اکسیدان داشته باشد.
تولید سریع گونه‌های فعال اکسیژن می‌تواند مانع از التیام زخم شود، از این رو، دانشمندان روی این ایده کار می‌کنند که آیا تزریق سریع نانومواد فعال می‌تواند رادیکال‌های آزاد را مهار کند. پژوهش‌های اولیه نشان داد که خوشه‌های آبدوست که با پلیمر پلی‌اتیلن‌گلیکول پوشش داده شده باشد، می‌تواند ترکیبات اکسیدکننده را سرکوب کند. دلیل استفاده از پلی‌اتیلن‌گلیکول، افزایش پایداری زیستی و انحلال‌پذیری است. این ساختار حاوی پلیمر همانند یک نانوذره عمل کرده و موجب خنثی شدن مولکول‌های گونه‌های آزاد اکسیژن می‌شود.
جیمز تور از محققان دانشگاه رایس می‌گوید: «جایگزینی نانوذرات با نقاط کوانتومی که از ذغال‌سنگ استخراج شده موجب می‌شود تا فرآیند تولید ساده‌تر و ارزان‌تر شود و بتوان مواد درمانی را به سادگی تولید کرد.»
آزمون‌های انجام شده روی نقاط کوانتومی کربنی (استخراج شده از ذغال‌سنگ) حاوی پلی‌اتیلن‌گلیکول نشان می‌دهد که این نقاط قادرند تا آسیب‌های وارد شده از سوی پراکسید هیدروژن و سوپراکسید را مهار کنند.
در پژوهش اخیر، محققان به‌صورت شیمیایی نقاط کوانتومی را از ذغال‌سنگ استخراج کرده و سپس این نقاط را با پلیمر اصلاح کردند و در نهایت اثربخشی آن‌ها را روی سلول‌های زنده جوندگان مورد آزمایش قرار دادند.
نتایج نشان داد که نقاط کوانتومی با غلظت‌های مختلف می‌تواند روی سلول‌ها اثربخش بوده و آن‌ها را از گزند اکسیدکننده‌ها نجات دهد. پژوهشگران نقاط کوانتومی با ابعاد مختلف را مورد آزمایش قرار دادند و دریافتند که نقاط کوانتومی ۳ تا ۵ نانومتری اثربخشی بیشتری نسبت به نقاط ۱۰ تا ۲۰ نانومتری دارند.
