پژوهشگران به بررسی برهم‌کنش میان نور و نانوذرات پرداختند و از آن برای درک بهتر محدودیت‌های موجود در بررسی این برهم‌کنش استفاده کردند.
گامی در مسیر شناخت بهتر برهم‌کنش نور و آرایه نانوذرات
کنترل برهم‌کنش میان نور و ماده، آرزویی دیرینه برای دانشمندان بوده است، کسانی که به دنبال توسعه و پیشرفت در حوزه علوم کاربردی هستند، علومی که می‌تواند برای زندگی بشر، مهم و حیاتی باشد. با توسعه فناوری‌نانو طی سال‌های اخیر، دستکاری نور در مقیاس نانو به‌عنوان روشی با پتانسیل بالا شناخته شد که مسیری امیدوارکننده برای پیشبرد این اهداف باز می‌کند.
محققان گروه نانوفتونیک نظری در دانشگاه نیومکزیکو در اقدامی پیشگامانه در قالب پروژه‌ای با عنوان ارزیابی محدودیت‌های نزدیک میدان ایجاد شده توسط آرایه‌های نانوذرات، دستاوردهایی را به‌دست آوردند. آن‌ها نتایج یافته‌های خود را در قالب مقاله‌ای در نشریه ACS Nano به چاپ رساندند.
این گروه به سرپرستی استادیار دانشگاه نیومکزیکو، الجناندور مانجاواکاس، به مطالعه این موضوع پرداختند که چگونه می‌توان پاسخ نوری آرایه‌های دوره‌ای از نانوساختارها را دستکاری کرد تا میدان‌های الکتریکی قابل اعتماد ایجاد کرد.
آرایه‌هایی که آن‌ها مورد مطالعه قرار دادند نانوذرات نقره بود، کره‌های کوچک از جنس نقره که از قطر تار موی انسان کوچک‌تر هستند. آن‌ها این کار را روی نمونه‌های مختلف که از منابع متفاوتی تامین شده بود به کار بردند و تکرارپذیری را مورد مطالعه قرار دادند.
از آنجایی که برهم‌کنش میان هر یک از نانوکره‌ها قوی بود، این روش را می‌توان برای اهداف دیگری نیز به کار برد. برای مثال، این روش قابل استفاده در چاپ رنگی با دقت بالا و حسگری زیستی است که می‌تواند انقلابی در بخش سلامت ایجاد کند.
مانجاواکاس می‌گوید: «این کار جدید به ارائه بینش‌های اساسی در مورد عملکرد آن‌ها در پیشبرد کارایی بی‌شمار آرایه‌های نانومقیاس کمک خواهد کرد. پیشرفت‌ها و دستاوردهایی که ما انتظار آن را داریم ممکن است تغییرات زیادی در فناوری‌هایی نظیر حسگری زیستی با حساسیت بالا ایجاد کند.»
