یک تیم تحقیقاتی از دانشگاه سیدنی استرالیا با استفاده از شبیه سازی فرآیند فتوسنتز، روشی ارائه کرده است که می توان از آن برای حذف آلودگی هوا استفاده نمود. این فناوری در مقیاس آزمایشگاهی با موفقیت انجام شده است.
امکان حذف آلودگی هوا و تولید سوخت و مواد شیمیایی
پژوهشگران دانشگاه سیدنی با بهره‌گیری از فناوری نانو، ایده‌ای جالب برای رفع آلودگی هوا ارائه نموده‌اند. آن‌ها با الهام از فرآیند فتوسنتز گیاهان، روشی برای تبدیل دی‌اکسید کربن به سوخت و مواد شیمیایی مفید توسعه داده و امیدوارند که بتوانند این تکنیک را در مقیاس‌های صنعتی نیز به مرحله اجرا درآورند.
جان هوانگ و همکارانش، از انستیتوی نانو دانشگاه سیدنی، در حال توسعه روشی جدید و خلاقانه برای جذب کربن است. در این روش، دی‌اکسید کربن فرآوری شده و بدل به مواد اولیه مفیدی می‌شود که از آن‌ها می‌توان برای تولید سوخت و مواد شیمیایی استفاده نمود.
وی درباره این فناوری می‌گوید: «ما با الهام گرفتن از برگ درختان، نوعی فتوسنتز مصنوعی ایجاد کرده‌ایم که قادر به جذب «CO2» و آب است. پس از جذب این ترکیبات، یک فرآیند شیمیایی رخ داده که نتیجه آن، نوعی هیدروکربن به‌عنوان یک ترکیب آلی است که می‌تواند برای تولید انواع سوخت، دارو، مواد شیمیایی، پوشاک و حتی صنعت ساختمان مورداستفاده قرار گیرد.»
تست و آزمایش این فناوری در مقیاس آزمایشگاهی صورت گرفته است و تیم تحقیق امیدوارند که با تولید با مقیاس انبوه، نیروگاه‌ها به منظور جذب گاز حاصل از سوخت‌های فسیلی، از آن استفاده نمایند.
هوانگ با تأکید بر طراحی رآکتورهای خاص برای تبدیل گاز در مقیاس‌های صنعتی اظهار داشت: «هر چند در حال حاضر، صفحات جاذب دی‌اکسیدکربن کوچک هستند، اما هدف ما تولید پنل‌های بزرگی نظیر پننل‌های خورشیدی است که می‌تواند از سوی صنعت برای جذب و تبدیل حجم زیادی از دی‌اکسیدکربن مورد استفاده قرار گیرد.»
با توجه به سهم ۶۵ درصدی دی‌اکسیدکربن در انتشار گازهای گلخانه‌ای که یکی از علل اصلی گرم شدن کره زمین به حساب می‌آید، ایده تبدیل این گاز و استفاده مجدد از کربن، می‌تواند راهکاری مفید برای مبارزه با چالش گرم شدن زمین محسوب شود. با وجود اینکه فناوری‌های جذب کربن بیش از ۱۰ سال است که پدید آمده‌اند، اما محدودیت‌های قابل توجهی در این فرآیندها به چشم می‌خورد. به گفته پروفسور هوانگ، ایده تبدیل کربن می‌تواند یک جایگزین مناسب اقتصادی باشد که با تولید مقادیر صنعتی از موادی مانند متانول، به‌کارگیری مجدد کربن در سوخت و مواد شیمیایی را ممکن می‌سازد.
محققان فعال در حوزه فناوری نانو در سراسر دنیا، در صدد بهره‌برداری از پتانسیل‌های قابل توجه این فناوری ارزشمند برای تسهیل زندگی مردم و عرضه محصولات و فناوری‌های جدیدی هستند که می‌تواند ارزش تجاری قابل توجهی را به دنبال داشته باشد. در این میان، رفع چالش‌های موجود و ایجاد ارزش‌افزوده از آن‌ها، یکی از مواردی است که از زوایای مختلفی به آن نگاه می‌شود. مسئله آزادسازی قابل توجه دی‌اکسیدکربن در جو نیز یکی از همین موارد است که به کررات توسط محققان مختلف در سراسر دنیا مور توجه قرار گرفته است. نمونه این موارد ارزشمند در تلاش برای تولید نانولوله‌های کربنی از دی‌اکسید کربن موجود در هوا، بهره گرفتن از نانوذرات برای تبدیل دی‌اکسیدکربن به سوخت قابل استفاده در خودرو، تبدیل گازهای گلخانه‌ای به نانومواد کربنی ارزشمند و توسعه نانو ارگانیسمی برای تولید مواد ارزشمند از دی‌اکسیدکربن و نیتروژن هوا دیده شده است. اگرچه بسیاری از این موارد تنها در مقیاس‌های آزمایشگاهی انجام شده و توانایی و صرفه اقتصادی آن‌ها برای استفاده در مقیاس‌های تجاری و صنعتی هنوز با علامت سؤال روبه‌رو است، اما بدون شک این میزان از تلاش، نشان‌دهنده پتانسیل بالقوه‌ای است که در صورت عملی شدن، می‌تواند میلیاردها دلار ارزش‌افزوده را برای افراد یا شرکت‌های دخیل در توسعه آن به همراه داشته باشد.
