مرتضی محمودی، پژوهشگر دانشگاه ایالتی میشیگان، پلتفورمی ارائه داده که با استفاده از آن می‌توان افراد آسیب‌پذیرتر در برابر ویروس کووید۱۹ را شناسایی کرد.
فناوری‌نانو بیماران آسیب‌پذیرتر در برابر کرونا را شناسایی می‌کند
چه می‌شود اگر پزشکان نه تنها بتوانند افراد مبتلا به ویروس کووید۱۹ را شناسایی کنند، بلکه کسانی که به شدت در برابر این بیماری آسیب‌پذیر هستند را نیز شناسایی کنند؟
یکی از محققان دانشگاه ایالتی میشیگان معتقد است که با فناوری‌نانو می‌توان چنین کاری را انجام داد. در مقاله‌ای که مرتضی محمودی، استادیار گروه رادیولوژی، برنامه بهداشت دقیق دانشگاه ایالتی میشیگان به چاپ رسانده، پلتفورم تشخیصی ارائه شده است که در آن از نانوذرات می‌توان برای تشخیص عفونت یا ارزیابی خطر در آینده استفاده کرد.
محمودی می‌گوید: «چنین فناوری نه تنها در مراکز بهداشتی قابل استفاده خواهد بود، بلکه می‌تواند از کمبود شدید منابع مراقبت بهداشتی جلوگیری کند و میزان مرگومیر را به حداقل برساند و مدیریت بیماری‌های همه‌گیر را در آینده تسهیل کند.»
این مفهوم مبتنی بر سطوح مختلف عفونت و مراحل بیماری بوده که در آن تغییر ترکیب مایعات زیستی مانند اشک، بزاق، ادرار و پلاسما شناسایی می‌شوند. عفونت‌ها و بیماری‌های مختلف، الگوهای متفاوت و ویژه‌ای را در مراحل مختلف پیشرفت بیماری از خود به جای می‌گذارند که تا حدودی شبیه به اثر انگشت هستند.
محمودی معتقد است که امکان شناسایی و فهرست‌نویسی این الگوها می‌تواند برای هرگونه پیشرفت در فناوری تشخیص بیماری مهم باشد.
برای شروع، به سیالات زیستی بیمار مقداری نانوذرات اضافه می‌شود. سطح منحصربه‌فرد این نانوذرات موجب جمع‌آوری پروتئین‌ها، لیپیدها و دیگر مولکول‌ها از سیالات بدن می‌شود که محمودی از آن به‌عنوان تاج مولکولی یا تاج یاد می‌کند.
با تجزیه و تحلیل ترکیب تاج‌ها و استفاده از رویکرد آماری، این بستر ممکن است الگوی اثرانگشت را برای هر بیمار فراهم کند و با بررسی این الگوها می‌توان کسانی که در صورت ابتلا به کرونا در معرض خطر مرگ هستند، شناسایی شوند.
نکته مهم در این فناوری، سادگی فرایند تشخیص است که امکان استقرار تجهیزات را در محل مراقبت بیماران فراهم می‌کند. از آنجایی که تنها لازم است که مایعات زیستی بررسی شوند، به ابزارهای بسیار پیچیده نیاز نیست.
به گفته محمودی فناوری‌نانو می‌تواند در مراحل اولیه شناسایی بیماران پرخطر کمک کند و در نتیجه از کمبود شدید منابع مراقبتی جلوگیری کرده و در نهایت میزان مرگومیر را به حداقل برساند.
