با استفاده از فناوری پلاسما، محققان موفق به اتصال هیدروژل به پلیمر شدند و در نهایت ساختاری مستحکم تولید کردند که هم می‌توان آن را در بدن کاشت و هم از این ساختار برای رهایش دارو استفاده کرد.
استفاده از پلاسما برای تولید ایمپلنت‌های هیدروژلی
محققان استرالیایی با بهره‌گیری از نوعی فناوری پلاسما که به تازگی توسعه داده‌اند، ساختار هیدروژل را به پلیمر متصل کرده و موفق به ساخت داربست‌هایی با قابلیت کاشت در بدن شدند.
این فناوری پلاسما تک مرحله‌ای بوده و هیچ پسماندی ایجاد نمی‌کند و به مواد افزودنی شیمیایی نیاز ندارد. در نتیجه به محیط‌زیست آسیب نمی‌زند.
برای عملکرد بهتر در بدن، یک قطعه کاشته شده در بدن باید برهم‌کنش مناسبی با بافت‌های اطراف و سلول‌های زنده داشته باشد. اگر این اتفاق رخ ندهد، بدن بخش پیوند خود را پس می‌زند که این موضوع عامل شکست تعداد زیادی از جراحی‌ها در جهان است که هزینه زیادی برای بخش پزشکی به دنبال دارد.
بهنام اخوان و همکارانش در این پروژه با موفقیت هیدروژل ساخته شده از تفلن و ابریشم را به پلیمر پلی‌استایرن پیوند زدند. اخوان می‌گوید: «علی‌رغم این که هیدروژل‌ها به بافت بدن شباهت زیادی دارند اما در علم پزشکی استفاده از آن‌ها دشوار است چرا که ساختار ضعیف و نسبتا ناپایداری دارند و به سادگی به مواد جامد وصل نمی‌شوند.»
وی می‌افزاید: «ما در این پروژه با استفاده از فناوری پلاسما، مشکل را حل کردیم و ساختار هیدروژلی را به پلیمر صلب متصل کردیم و ساختاری یکپارچه با استحکام ساختاری بالا ارائه کردیم.»
راشی ولیا، از محققان این پروژه می‌گوید: «هیدروژل‌ها به دلیل شباهت عملکردی و ساختاری به بافت بدن، بسیار جالب توجه هستند.»
مارکلا لاکات می‌گوید: «فرایند پلاسمای منحصربه‌فردی که ما به کار گرفتیم به ما این اجازه را می‌دهد که تمام سطح پیچیده، ساختارهای متخلخل نظیر داربست‌ها را فعال کنیم و با این کار می‌توان هیدروژل‌ها و زیست‌مولکول‌ها را به سطح متصل نمود.»
بیلک از دیگر محققان این پروژه می‌گوید: «این پیشرفت‌ها باعث ایجاد داربست‌های پلیمری پیچیده و مستحکم با هیدروژل می‌شود و ما را یک قدم به تقلید از خصوصیات بافت‌های طبیعی بدن نزدیک می‌کند.
محققان سناریوهای مختلفی برای این فناوری متصور هستند، یکی از این سناریوها استفاده از این ژل برای رهایش آهسته دارو است. همچنین می‌توان از آن برای تقلید از غضروف یا استخوان استفاده کرد.
