پژوهشگران نانوذراتی حاوی پوشش پلی‌اتیلن گلیکول ساختند که می‌تواند از سد خونی مغز عبور کرده و داروهای مربوط به بیماری‌هایی نظیر پارکینسون و آلزایمر را در مغز رهاسازی کند. آزمایش روی موش‌ها نتایج دلگرم‌کننده‌ای در پی داشته است.
نانوذراتی برای کمک به درمان آلزایمر و پارکینسون ساخته شد
یافته‌های اخیر محققان نشان می‌دهد که نانوذرات می‌توانند بیماری‌های تخریب عصبی را درمان کنند. محققان موسسه ملی دی‌لا ریسرچ ساینتیفیگو(INRS) نشان دادند که استفاده از نانوذرات می‌تواند برای رساندن داروها به مغز به منظور درمان بیماری‌های تخریب عصبی به‌کار گرفته شود.
سد خونی مغزی مانع اصلی در درمان بیماری‌های مرتبط با تخریب سلول‌های عصبی نظیر آلزایمر و پارکینسون است. به اعتقاد چارلز رامسامی از محققان این پروژه، سد خونی مغزی مواد مضر را فیلتر می‌کند تا از رسیدن آزادانه آنها به مغز جلوگیری کند. اما همین مانع موجب جلوگیری از رسیدن داروها به مغز نیز می‌شود.
میشل رابانل، محقق پسادکتری، تحت نظارت پروفسور چارلز راماسامی، از نانوذرات برای عبور از سد خونی مغز استفاده کردند.
محققان اطمینان دارند که این نتایج، چشم‌اندازهای مهمی در بخش رهایش مستقیم داروها به مغز باز می‌کند. این دستاورد امکان بهبود و درمان بیماری‌های تخریب عصبی را فراهم می‌کند که بیش از ۵۶۵،۰۰۰ کانادایی را تحت تأثیر قرار می‌دهد.
به‌طور معمول، برای این که مقدار مناسبی دارو به مغز برسد باید دوزهای بالای دارو توسط بیمار استفاده شود. آنچه در جریان خون باقی می‌ماند، عوارض جانبی قابل توجهی برای بیمار در پی دارد. این عوارض، بیمار را به سمت قطع درمان سوق می‌دهد.
برای اثبات اثربخشی این روش، محققان ابتدا آن را روی سلول‌های کشت شده و سپس بر گورخر ماهی آزمایش کردند. پروفسور رامسامی، در این باره می‌گوید: «گورخر ماهی مزایای متعددی دارد. سد خونی-مغزی این ماهی مانند انسان است و پوست شفاف آن امکان مشاهده توزیع نانوذرات را در زمان واقعی فراهم می‌کند.»
با استفاده از آزمایش‌های درون‌تنی، محققان توانستند عبور از سد خونی مغزی را مشاهده کنند. آنها همچنین عدم وجود سمیت نانوذرات انتخاب شده را تأیید کردند.
رامسامی می‌گوید: «ما ذرات را با اسید پلی‌لاکتیک (PLA)، یک ماده زیست سازگار که توسط بدن به راحتی از بین می‌رود، ساختیم. یک لایه از پلی‌اتیلن گلیکول (PEG) این نانوذرات را می‌پوشاند و آنها را برای سیستم ایمنی بدن غیرقابل مشاهده می‌کند؛ بنابراین، این نانوذرات می‌توانند مدت بیشتری در بدن گردش کنند.»
