شرکت سلن نانومدیسین با استفاده از نانوبلورهای طلا، دارویی ساخته که می‌تواند برای کمک به بیماران مبتلا به پارکینسون، ام‌اس و ALS به کار رود. این دارو در مراحل کارآزمایی بالینی است.
طراحی و تولید نانوبلورهایی برای درمان بیماری‌های تخریب عصبی
مارک مورتنسون، از مدیران شرکت سلن نانومدیسین (Clene Nanomedicine)، در مورد استفاده از نانوبلورهای طلا به‌عنوان کاتالیزور برای جلوگیری از پیشرفت و درمان برخی بیماری عصبی تحقیقاتی انجام داده است.
در این مقاله که به‌تازگی منتشر شده، در مورد کشف و توسعه نانوکاتالیست‌های انرژی زیستی با مارک مورتنسون بحث‌هایی صورت گرفته است. این نانوکاتالیست‌ها، یک گروه جدید از داروها هستند که برای بیماری‌های تخریب عصبی طراحی شده‌اند.
شرکت وی از یک روش میان رشته‌ای برای ایجاد یک سوسپانسیون خوراکی قابل نوشیدن از نانوبلورهای طلای فلزی برای درمان طیف وسیعی از اختلالات تخریب عصبی از جمله اسکلروز جانبی آمیوتروفیک (ALS)، پارکینسون و بیماری ام اس (MS) استفاده می‌کند. گزینه اصلی آن‌ها، CNM-Au8 بوده که در حال حاضر در فاز II کارآزمایی بالینی روی بیماران مبتلا به MS و پارکینسون قرار داشته و برای بیماران مبتلا به ALS این دارو در فاز II و III است.
نانوکاتالیست زیست انرژی چیست و چگونه از تخریب عصبی جلوگیری می‌کند؟
مورتنسون توضیح داد که نانوکاتالیست زیست انرژی یک ذره فلزی کوچک بوده که در مورد CNM-Au8، از طلا ساخته شده است. این ذره تعداد زیادی الکترون در سطح خود دارد که برای واکنش در دسترس هستند. بسته به محیط، نانوذره می‌تواند الکترون‌های اضافی را از محیط اطراف خود گرفته مواد پیرامون را اکسید کند که این کار برای کمک به فرآیندها و واکنش‌های سلولی است.
کاملاً ثابت شده است که در بیماری‌های تخریب‌کننده عصبی، تولید انرژی سلولی مختل می‌شود. این امر به اختلالات در واکنش‌های گلیکولیتیک و اختلال عملکرد میتوکندری مرتبط است. مورتنسون توضیح داد که نانوبلورهای طلای آن‌ها می‌توانند با مغز در تعامل باشند و الکترون‌هایی برای تسهیل این واکنش‌ها فراهم کنند.
مورتنسون نشان داد هر یک از نانوبلورها می‌توانند میلیون‌ها الکترون را در سطح خود مبادله کنند. هنگامی که کسی دو اونس (تقریباً ۶۰ میلی‌لیتر) CNM-Au8 می‌نوشد بیش از یک کوادریلیون نانوبلور طلا را دریافت می‌کند، که سپس از معده آن‌ها از طریق جریان خون عبور کرده و مقداری به مغز می‌رسد. هر یک از آن نانوبلورهای طلا می‌توانند به‌عنوان یک بانک الکترون برای واکنش‌های اکسیداسیون عمل کنند.
وی می‌گوید: «در شرایط درون‌تنی و برون‌تنی ما نشان داده‌ایم که این نانوبلورها هم عملکرد میتوکندری و هم واکنش گلیکولیتیک را افزایش می‌دهند. زیست انرژی به این معنی است که ما به واکنش‌های طبیعی در سطح سلولی و داخل سلولی که به دلایلی تحت فشار قرار گرفته‌اند کمک می‌کنیم تا بهتر کار کنند. اگرچه آن‌ها نمی‌توانند جایگزین نورون‌های از دست رفته شوند، اما عملکرد را بهبود می‌بخشد.»
