یکی از مشکلات رایج در پرورش ماهی با قفس‌های معلق در آب‌های آزاد، رشد زیست‌فیلم روی آن‌ها است. به تازگی محققان راهکاری برای کاهش رشد این زیست‌فیلم‌ها با کمک نانوذرات ارائه کرده‌اند.
عملکرد قفس‌های پرورش ماهی با نانوذرات بهبود می‌یابد
موسسه فناوری تحقیقات شیلات (CIFT)، بازوی شورای تحقیقات کشاورزی هند، راه‌حل‌های مبتنی بر فناوری نانو را برای جلوگیری از رشد ارگانیسم‌های ناخواسته، ارائه می‌دهد. این موسسه به دنبال استفاده از فناوری است که از آن در تورهای پلی‌اتیلن که برای پرورش آبزیان در دریاها استفاده می‌شود، استفاده شود.
بیوفولینگ، یک مشکل رایج در بخش پروری آبزیان و کشتی‌رانی است و این صنایع را به شدت تحت تأثیر قرار می‌دهد. رشد بیوفولینگ‌ها در تورها و شبکه‌های رشد آبزیان موجب مسدود شدن این تورها شده و این کار میزان چرخش آب را به حداقل می‌رساند که این موضوع به‌طور قابل توجهی بر تولید ماهی درون این قفس‌ها تأثیر می‌گذارد.
گرفتگی تورها منجر به انسداد محل انتقال مواد غذایی به داخل تور شده و شرایط بی‌اکسیژن در داخل قفس‌ها می‌شود، در نتیجه میزان بقا و سلامت ماهی‌ها به خطر می‌افتد.
به گفته مسئولان شیلات هند، بیوفولینگ شبکه‌های آبزی پروری را دچار اختلال کرده، همچنین باعث مشکلات جدی در نگهداری و بهره‌برداری از زیرساخت‌ها می‌شود و مدیریت آن به حدود ۲۵ درصد از کل هزینه تولید نیاز دارد.
فناوری CIFT از پلی آنیلین و نانواکسید مس استفاده می‌کند. قفس‌های آبزی پروری در درجه اول با تارهای پلی اتیلن با چگالی بالا (PE) ساخته می‌شوند که سطح آن‌ها باید با پلی آنیلین و نانواکسید مس پوشانده شود.
محمد اشرف، دانشمند اصلی در CIFT می‌گوید: «مطالعات انجام شده روی این قفس‌های حاوی نانومواد و قرار گرفتن آن‌ها در دریای آزاد به مدت شش ماه انجام شد. نتایج نشان داد مقاومت بیوفولینگ این قفس‌ها قابل توجه است.
نتایج این تحقیق نشان داد که اکسید مس نانویی موجود در ماتریس به‌عنوان یک لایه محافظ روی پلی آنیلین عمل کرده و از تولید بیوفیلم جلوگیری می‌کند. این نتایج برجسته کاربرد بالقوه پلی آنیلین برای اصلاح سطح پلی اتیلن برای به‌منظور جلوگیری از رسوب و تشکیل زیست فیلم در قفس آبزیان را نشان می‌دهد.
مطالعات میدانی در دریای آزاد نتایج نشان داد که پلی آنیلین حاوی نانواکسید مس پتانسیل زیادی در برابر جلوگیری از تشکیل فیلم‌های زیستی در قفس‌های پرورش آبزیان دارد.
تقاضای ماهی هند تا سال ۲۰۳۰ به ۱۸ میلیون تن افزایش می‌یابد و این کشور طی یک دهه به تولید هفت میلیون تن دیگر نیاز دارد. بیشتر این تقاضا باید توسط پرورش آبزیان تأمین شود که انتظار می‌رود سهم قابل توجهی در عرضه ماهی در این کشور داشته باشد.
کنترل تشکیل زیست‌فیلم‌ها یکی از حوزه‌هایی است که در آن فناوری زیادی برای مقابله با آن در دسترس نیست و هر گونه راه‌حلی برای کاهش این زیست‌فیلم‌ها می‌تواند تاثیر شگرفی در این صنعت داشته باشد.
