اسمولتک اینوویشن در حال توسعه فناوری است که در آن از فناوری نانو برای بهبود عملکرد سلول‌های الکترولیزکننده آب به‌منظور تولید هیدروژن استفاده شده‌است.
فناوری پتنت شده‌ای برای بهبود فرآیند تولید هیدروژن
شرکت اسمولتک اینوویشن (Smoltek Innovation) قصد دارد الکترولیزرهای غشای تبادل پروتون کارآمدتر را با استفاده از فناوری نانو، در تولید هیدروژن تولید کند، فناوری که پتنت آن برای این شرکت به ثبت رسیده است.
این فناوری باعث بهبود کارایی فضای بین لایه‌های غشاها، صفحات میدان جریان و الکترودها در سلول‌های الکترولیز می‌شود. با استفاده از این فناوری، این سلول‌ها می‌توانند هم ارزان‌تر تولید شوند و هم اوج تولید هیدروژن در آن‌ها افزایش یابد.
فناوری تولید هیدروژن که اسمولتک اینوویشن روی آن تمرکز دارد غشای تبادل پروتون (PEM) نامیده می‌شود، فرایندی که هیدروژن بسیار خالص تولید می‌کند و از این نظر دارای مزیت بزرگی است که می‌تواند دانسیته جریان بالاتر و بارهای متغیر بیشتری را نسبت به سلول‌های الکترولیز قلیایی ایجاد کند.
این بدان معنی است که غشای تبادل پروتون به خوبی با منابع انرژی متناوب مانند انرژی خورشیدی و باد کار می‌کند.
کیفیت منحصر به فرد مفهوم فناوری اسمولتک اینوویشن این است که نانوذرات کاتالیزوری نظیر نانوذرات پلاتین یا اکسید ایریدیم را می‌توان روی یک داربست نانوساختار بهینه در سلول الکترولیز قرار داد، که امکان حمل و نقل بیشتر و بهتر محصولات را به وجود می‌آورد.
این گروه به دنبال تکمیل یک اثبات مفهوم فنی برای اجزای سلول بر پایه نانوالیاف کربن و آغاز همکاری برای توسعه این فناوری با یک تولیدکننده الکترولیزر در مقیاس بزرگ هستند.
الینور ارنبرگ، رئیس نوآوری اسمولتک اینوویشن، می‌گوید: «امروز، بسیاری از مردم در مورد چالش ذخیره و توزیع هیدروژن صحبت می‌کنند، اما به نظر می‌رسد تعداد کمی علاقه‌مند به مدرن‌سازی فناوری تولید هستند. فناوری امروز به استفاده از مواد کاتالیزوری بسیار گرانقیمت وابسته است که با غشا تماس کامل ندارند، در حالی که فناوری اسمولتک اینوویشن امکان ساخت آن‌ها را برای تماس بهینه و در نتیجه دستیابی به اثر کامل با مقدار کمتری از ذرات گرانقیمت فراهم می‌کند. با استفاده از فناوری اسمولتک اینوویشن، می‌توان در هر سلول دو یا سه برابر بیشتر از فناوری موجود هیدروژن تولید کرد. این بدان دلیل است که به لطف بهینه‌سازی لایه کاتالیزور، دو تا سه برابر بیشتر ذرات کاتالیزور می‌توانند هم‌زمان با غشا در تماس باشند.»
