پژوهشگران با استفاده از نانوذرات یک سیستم تشخیص سرطان ارائه کرده‌اند که از روی نمونه ادرار بیمار می‌توان وجود سرطان را تشخیص داد.
آزمایش تشخیص سرطان از روی ادرار امکان‌پذیر می‌شود؟
تحقیقات جدید نشان می‌دهد که نانوذرات می‌توانند با آزمایش ادرار تومورها را تشخیص دهند. بنابراین در آینده، ممکن است مجبور نباشیم که تنها به آزمایشات تصویربرداری برای تعیین محل تومورها اعتماد کنیم. طبق تحقیقات جدید محققان موسسه فناوری ماساچوست (MIT)، ما می‌توانیم برخی از تومورها را با استفاده از نانوذرات تشخیصی از طریق ادرار تشخیص دهیم.
مهندسان MIT با استفاده از نشانگرهای زیستی قابل شناسایی در آزمایش ادرار، یک نانوذره ایجاد کرده‌اند که می‌تواند پروتئین‌های سرطانی را در بدن شناسایی کند. این نانوذرات همچنین می‌توانند محل تومور در بدن را مشخص کنند، چیزی که اگر تومور گسترش یابد و به مناطق بیشتری از بدن منتقل شود، می‌تواند مفید باشد، فرآیندی که پزشکان آن را به نام متاستاز می‌شناسند.
سانگیتا باتیا، استاد MIT و عضو موسسه تحقیقات سرطان یکپارچه کوچ و موسسه مهندسی پزشکی و علوم، می‌گوید: «این یک حسگر واقعاً گسترده است که برای پاسخگویی به تومورهای اولیه و متاستازهای آن‌ها طراحی شده است. این فناوری می‌تواند سیگنال‌هایی را در ادرار ایجاد کند و همچنین به ما امکان می‌دهد که تومورها را در بدن پیدا کنیم.»
این فناوری هنوز در مراحل اولیه است و نتایج آن در قالب مقاله‌ای در نشریه Nature Materials منتشر شده است.
باتیا و سایر محققان آزمایش‌هایی روی مدل‌های موش مبتلا به سرطان روده بزرگ را انجام داده و بررسی کردند که چگونه می‌توان با استفاده از این روش، پیشرفت سرطان را کنترل کرد.
ایده این است که فناوری در آینده بخشی از آزمایش تشخیص سرطان باشد که در چکاپ‌های سالانه ادغام شود. نشانگرهای زیستی مصنوعی قابل تشخیص در ادرار سال‌هاست که توسط باتیا در حال توسعه است. این نشانگرهای زیستی با آنزیمی خاص که توسط سلول‌های سرطانی بیان می‌شود، برهم‌کنش دارند.
برای تشکیل تومور، سلول‌های سرطانی باید به بافت‌های اطراف حمله کنند، چیزی که بیشتر سلول‌های سرطانی با تولید آنزیم‌هایی به نام پروتئازها که پروتئین‌ها را به اسیدهای آمینه تجزیه می‌کنند، بدست می‌آورند. اگرچه پروتئازها در بدن در جاهای دیگر مانند سیستم گوارش وجود دارند اما در این بخش‌ها به‌صورت کنترل‌شده هستند، در حالی که در تومورهای بدخیم، تولید بدون کنترل پروتئازها می‌تواند با تجزیه قسمت‌های ساختاری سلول‌های دیگر به گسترش تومور کمک کند.
چگونگی کار نانوذرات تشخیصی باتیا برای تشخیص تومورها این است که آن‌ها با پپتیدها پوشیده شده‌اند که وقتی با پروتئازهای تولید شده توسط سلول‌های سرطانی مواجه می‌شوند، تکه تکه می‌شوند. سپس پپتیدها در ادرار رها شده و به‌عنوان نشانگرهای زیستی نشان‌دهنده وجود تومور شناسایی می‌شوند. محققان به دنبال این موضوع هستند که این نانوذرات بتوانند اطلاعات مربوط به تومورها را نیز در بر بگیرند.
