یافته‌های اخیر نشان داده است که سلول‌های سرطانی، میتوکندری را از سلول های ایمنی از طریق “شاخک‌هایی کوچک” می‌مکند. در واقع سلول‌های سرطانی برای تخلیه سلول‌های ایمنی از نوعی نانولوله استفاده می‌کنند.
سلول‌های سرطانی نیز از فناوری نانو استفاده می‌کنند!
محققان نشان دادند که سلول‌های سرطانی برای رشد و گسترش خود، نوعی نانولوله تولید می‌کنند و با استفاده از این نانولوله‌ها به سیستم ایمنی بدن آسیب می‌زنند. آن‌ها از فناوری نانو برای خلع سلاح مهاجمان احتمالی سلولی خود استفاده می‌کنند. سلول سرطانی با بیرون ریختن میتوکندری سلول ایمنی قدرت پیدا می‌کنند، در حالی که سلول ایمنی تحلیل می‌روند. نتایج این یافته‌ها در نشریه Nature Nanotechnology به چاپ رسیده، که می‌تواند به اهداف جدیدی برای توسعه ایمونوتراپی سرطان منجر شود.
شیلادیتیا سنگوپتا نویسنده مسئول این مقاله در مرکز درمانی بریگام گفت: «زمانی که سیستم ایمنی سرکوب می‌شود، سلول‌های سرطانی می‌توانند گسترش پیدا کنند و به نظر می‌رسد که نانولوله‌ها به آن‌ها کمک می‌کنند تا هر دو را انجام دهند. این یک روش کاملاً جدید برای سلول‌های سرطانی برای فرار از سیستم ایمنی است و به ما یک هدف تازه برای پیگیری می‌دهد.»
شیلادیتیا سنگوپتا و همکارانش مطالعاتی را انجام دادند که در آن‌ها سلول‌های سرطان سینه و سلول‌های ایمنی مانند سلول‌های T مورد مطالعه قرار گرفته تا نحوه تعامل سلول‌های سرطانی و سلول‌های ایمنی در سطح نانومتری مشخص شود. آن‌ها با استفاده از میکروسکوپ الکترونی روبشی گسیل میدانی متوجه چیزی منحصربفرد شدند. به نظر می‌رسد سلول‌های سرطانی و سلول‌های ایمنی از نظر فیزیکی توسط لوله‌هایی کوچک با عرض‌های ۱۰۰ تا ۱۰۰۰ نانومتر به هم مرتبط هستند. نانولوله‌ها در برخی موقعیت‌ها به هم پیوسته و لوله‌های ضخیم‌تری را تشکیل دادند. محققان سپس از یک رنگ فلورسنت برای علامت‌گذاری میتوکندری‌ها از سلول‌های T استفاده کردند و مشاهده کردند که میتوکندری‌های سبز درخشان از سلول‌های ایمنی، از طریق نانولوله‌ها، به داخل سلول‌های سرطانی کشیده می‌شوند.
هاوه لین جانگ محقق اصلی مرکز این پروژه می‌گوید: «ما این نانولوله‌های شکننده را شناسایی کردیم، آن‌ها منبع انرژی سلول‌های ایمنی را می‌دزدیدند. این موضوع فوق‌العاده جالب بود زیرا چنین رفتاری در سلول‌های سرطانی قبلاً دیده نشده بود. این تحقیق یک پروژه دشوار بود زیرا نانولوله‌ها ظریف هستند و ما مجبور بودیم سلول‌ها را با احتیاط مدیریت کنیم تا از شکستن آن‌ها جلوگیری کنیم.»
