محققان چینی رهیافتی برای توسعه سیناپس‌های مصنوعی ارائه کردند که در آن از لایه‌های نازک از جنس MoS2 استفاده شده است. این فناوری برای توسعه شبکیه بیونیک، رباتیک و پروتزهای چشم قابل استفاده است.
استفاده از دی سولفید مولیبدن برای توسعه شبکیه بیونیک
یک راه حل فناورانه جدید که سیستم‌های کم مصرف را برای استفاده در چشم‌های بیونیک فراهم می‌کند، به‌طور مشترک توسط موسسه فناوری هاربین در چین و دانشگاه نورثومبریا توسعه داده شده است. ریچارد فو از دانشگاه نورثومبریا با همکاری یک گروه تحقیقاتی به رهبری پینگان هو از موسسه هاربین این فناوری را ارائه کرده‌اند.
ریچارد فو این روش جدید توسعه یافته برای کنترل دستگاه‌های سیناپسی مصنوعی مورد استفاده در شبکیه‌های بیونیک، ربات‌ها و پروتزهای چشم، را به‌عنوان یک پیشرفت مهم توصیف کرد.
این تیم تحقیقاتی نشان دادند که تزریق عناصر فلز نرم، ایندیم، به ماده دو بعدی به نام دی سولفید مولیبدن (MoS2)، می‌تواند هدایت الکتریکی را در این ماده بهبود بخشد و مصرف انرژی سیناپس‌های نوری مورد استفاده در توسعه چشم‌های بیونیک را کاهش دهد.
در قدم بعد این فناوری در ساختار شبکیه الکترونیکی مورد آزمایش قرار گرفت و مشخص شد که عملکردهای تشخیص تصویر با کیفیت بالا را دارد.
نتایج این کار در قالب مقاله‌ای در نشریه Advanced Materials به چاپ رسیده است.
پروفسور فو که در حوزه حافظه، لایه‌های نازک پیزوالکتریک، نانومواد و دستگاه‌های نانو متخصص است، توضیح داد:«سیستم‌های بصری کنونی بر اساس حسگرها، حافظه‌ها و واحدهای پردازشی جدا شده از هم هستند. این سیستم‌ها اغلب مصرف انرژی بالایی دارند و در انجام وظایف پیچیده یادگیری و پردازش تصویر مشکل دارند. بنابراین، روش جدید توسعه یافته ما برای نسل بعدی سیستم‌های بصری مصنوعی اهمیت زیادی دارد.»
ایمپلنت‌های چشم بیونیک در داخل ساختارهای موجود چشم یا در مغز کار می‌کنند. آن‌ها برای دستیابی به اهداف بینایی عملکردی طراحی شده اند. چندین ایمپلنت چشم بیونیک در حال توسعه هستند، اما در حال حاضر تعداد بسیار کمی در دسترس هستند و فقط برای نابینایی ناشی از بیماری‌های خاص چشم مناسب هستند. با این حال، با ادامه تحقیقات، افراد بیشتری ممکن است به زودی از چشم های بیونیک با فناوری بالا بهره‌مند شوند.»
ایده‌های نوآورانه پروفسور فو قبلاً به پیشرفت در ابزارهای تشخیصی و حسگرهای زیستی مبتنی بر مواد پیزوالکتریک، الگوبرداری و دستکاری سلول کمک کرده است. او همچنین به دلیل کار در زمینه پیشرفت لایه‌های نازک حافظه و پلیمرهای مورد استفاده در جراحی میکروسکوپی و دارورسانی شهرت بین‌المللی دارد. او مواد هوشمند نانوساختار را برای کاربردهای حسگری گاز و انرژی‌های تجدیدپذیر توسعه داده است.