محققان نشان دادند که کورکومین به همراه نانوذرات مغناطیسی می‌تواند به رشد رگ‌های خونی و بافت‌های مهندسی‌شده کمک کند.
کورکومین به رشد رگ‌های خونی و بافت‌های مهندسی شده کمک می‌کند
یافته‌های مهندسان زیستی دانشگاه کالیفرنیا می‌تواند توسعه عروق خونی و سایر بافت‌های آزمایشگاهی را برای جایگزینی و بازسازی بافت‌های آسیب دیده در بیماران تسریع کند. نتایج این پروژه در قالب مقاله‌ای با عنوان Angiogenic Hyaluronic Acid Hydrogels with Curcumin-Coated Magnetic Nanoparticles for Tissue Repair در ACS Applied Materials and Interfaces منتشر شده است.
کورکومین، ترکیبی که در زردچوبه یافت می‌شود، دارای خواص ضدالتهابی و آنتی‌اکسیدانی است و به سرکوب رشد تومورهای بدخیم معروف است. مهندسان زیستی دانشگاه کالیفرنیا کشف کرده‌اند که وقتی کورکومین از طریق هیدروژل‌های مغناطیسی به محیط کشت سلول‌های بنیادی منتقل می‌شود، این ترکیب باعث ترشح فاکتور رشد اندوتلیال عروقی یا VEGF می‌شود که به رشد بافت‌های عروقی کمک می‌کند.
استفاده احتمالی کورکومین برای بازسازی عروق مدتی است که توجه دانشمندان را به خود جلب کرده اما به خوبی مورد مطالعه قرار نگرفته است. هوینان لیو، استاد مهندسی زیستی و رزماری بورنز، پروژه‌ای را برای بررسی خواص احیاکننده کورکومین با پوشش نانوذرات اکسید آهن مغناطیسی با این ترکیب و مخلوط کردن آنها در یک هیدروژل زیست سازگار، رهبری کرد.
هنگامی که این کمپلکس نانویی با سلول‌های بنیادی مشتق شده از مغز استخوان ترکیب شد، هیدروژل مغناطیسی به تدریج کورکومین را بدون آسیب رساندن به سلول‌ها آزاد کرد. در مقایسه با هیدروژل‌های تعبیه‌شده با نانوذرات تنها، گروه هیدروژل‌های بارگذاری‌شده با نانوذرات پوشش‌داده‌شده با کورکومین، میزان بیشتری از ترشح VEGF را نشان دادند.
چانگلو ژو، یکی از نویسندگان این مقاله، می‌گوید: «مطالعه ما نشان می‌دهد که کورکومین آزاد شده از هیدروژل‌های مغناطیسی، سلول‌ها را به ترشح VEGF، که یکی از حیاتی‌ترین فاکتورهای رشد برای تقویت تشکیل رگ‌های خونی جدید است، تشویق می‌کند.»
محققان همچنین از خواص مغناطیسی نانوذرات استفاده کردند تا ببینند آیا می‌توانند نانوذرات را به مکان‌های مورد نظر در بدن هدایت کنند یا خیر. آنها برخی از نانوذرات پوشش داده شده با کورکومین را روی بافت خوک قرار دادند و از آهنربا برای هدایت موفقیت‌آمیز حرکت نانوذرات استفاده کردند.
این دستاورد نشان می‌دهد که این روش می‌تواند در نهایت برای تحویل کورکومین برای کمک به بهبود یا بازسازی بافت آسیب دیده استفاده شود.
