پژوهشگران ژاپنی روش جدید برای تولید مه پلاسمایی در اندازه نانو ارائه کردند که پتانسیل استفاده گسترده در پزشکی را دارد.
«مه پلاسمایی» در اندازه نانو ایجاد شد/کاربردهای درمانی دارد
پزشکی پلاسما، فناوری درمانی است که در آن از پلاسما در فشار اتمسفری استفاده می‌کند. این فناوری به‌عنوان یک ابزار نوآورانه در پزشکی توجه‌ها را به خود جلب کرده است. این فناوری پتانسیل استفاده در کاربردهای مختلف از بهبود زخم تا درمان سرطان را دارد. اکثر ابزارهای زیست‌پزشکی پلاسما از اثرات مستقیمی مانند گرما، تحریک نوری و گونه‌های شیمیایی واکنشی استفاده می‌کنند که بر روی بدن بیمار اعمال می‌شود.
هرچند که ابزارهای فعلی برای درمان ضایعات یا زخم‌های روی سطح بدن مفید هستند، اما چالش‌های زیادی پیش از استفاده ایمن از این فناوری‌ها در داخل بدن انسان وجود دارد.
یک تیم تحقیقاتی از دانشگاه کشاورزی و فناوری توکیو روشی را برای تولید مستقیم پلاسما در قالب یک غبار در اندازه نانو ارائه کرده است.
پلاسما در حال حاضر در پزشکی استفاده می‌شود و کاربردهای آن عمدتاً به درمان سوختگی‌ها، بیماری‌های پوستی و زخم ها محدود می‌شود، جایی که ضایعه در معرض دید قرار می‌گیرد. برای اینکه از پلاسما در درمان اندام‌های داخلی بیمار استفاده شود، محققان باید راه های جدیدی برای انتقال پلاسما بیابند.
برای حل این چالش، این تیم تحقیقاتی روشی را برای تولید مستقیم غبار در اندازه نانو با عبور یک محلول از فضای تخلیه سد دی الکتریک ارائه کردند. آن‌ها قادر به تولید غبار برای سه نوع محلول، از جمله محلول‌های مبتنی بر آب و روغن بودند. سپس تغییرات در خصوصیات فیزیکی و شیمیایی هر محلول را بررسی کردند. یافته‌های آن‌ها نشان می‌دهد که رسانایی الکتریکی محلول بر کارایی تولید مه تأثیر می‌گذارد.
با این روش جدید آن‌ها توانستند انواع مختلف محلول‌ها را در حال پاشش اتمیزه کنند. روش پاشش الکترواستاتیک فعلی، خطر سرازیر شدن جریان به سمت هدف را دارد. از آنجایی که این روش جدید نیازی به زمین گذاشتن هدف اسپری شده ندارد، گزینه بسیار مطمئن‌تری است.
پلاسما به حالت چهارم ماده همراه با جامد، مایع و گاز گفته می‌شود. محققان قبلاً کاربردهای گسترده ای برای پلاسما در صنایع الکترونیک، هوافضا، نساجی و خودرو پیدا کرده اند. در سال‌های اخیر، محققان شروع به کشف راه‌هایی برای استفاده از سیستم‌های پلاسما در زمینه‌های پزشکی و زیست‌شناسی کرده‌اند.
در جایی که پلاسما در حال حاضر در پزشکی استفاده می شود، چیزی شبیه یک چاقوی جراحی بسیار دقیق عمل می‌کند. این کاربردهای فعلی پلاسما عمدتاً مبتنی بر عملکرد محرک‌های فیزیکی و شیمیایی مشتق از پلاسما، مانند گرما، تحریک نوری، و گونه‌های فعال اکسیژن و نیتروژن هستند. مانند جراحی‌های سنتی، این کاربردهای پلاسما برای بدن بیمار دشواری‌هایی را به همراه دارد.
فناوری‌های جدیدتر شامل سیستم‌های جذب پوستی است که در آن پلاسما به بافت زنده تابیده می‌شود. پوست را می‌توان به راحتی و مستقیم توسط پلاسما تحت تابش قرار داد. برای تحویل داروها از این طریق، به یک سیستم تحویل مبتنی بر فناوری نانو نیاز است. سپس نانوذرات تولید شده توسط پلاسما می توانند به داروها اجازه دهند تا از سد پوستی عبور کرده و به روشی پایدار با اثربخشی طولانی مدت به منطقه مورد نظر برسند. در صورتی که نانوذرات به طور مستقیم از محلول‌های آبی یا روغنی که در آن دارو با فرآیندی ساده حل می‌شود، تولید شوند، در فرآیند تحویل دارو از طریق پوست حتی می‌تواند یک قدم فراتر برداشته شود.
اسپری الکترواستاتیک، که در آن از اثرات الکتریکی استفاده می‌شود، یکی از روش‌های تولید غبار در اندازه نانو است.
