پارگی رگ‌های آئورت شکمی که به آنوریسم آئورت شکمی مشهور است، بیماری خطرناکی است. در حال حاضر، بیمارانی که با آنوریسم‌های کوچک به بیمارستان مراجعه می‌کنند، به جای درمان، تحت نظر هستند. جراحان می‌توانند آنوریسم‌های بزرگ را ترمیم کنند، اما گزینه‌های درمانی برای آنوریسم‌های کوچک‌تر وجود ندارد.
با نانوذرات، پارگی رگ‌های آئورت شکمی در موش‌ها درمان شد
بررسی‌های محققان دانشکده پزشکی دانشگاه واشنگتن در سنت لوئیس نشان داد که استفاده از نانوذرات RNA مداخله‌گر کوچک (siRNA) موش‌ها را از مرگ ناگهانی به دلیل پارگی رگ خونی اصلی در شکم محافظت می‌کند. این یافته‌ها مسیر را برای توسعه فناوری باز می‌کند که در نهایت می‌تواند به درمان افرادی را که در معرض خطر آنوریسم آئورت شکمی هستند، کمک کند.
این مطالعه نشان می‌دهد که ممکن است بتوان دارویی ایجاد کرد که خطر پارگی آنوریسم را کاهش دهد، یک وضعیت اورژانسی تهدیدکننده زندگی که منجر به مرگ می‌شود مگر اینکه به موقع درمان شود. آنوریسم باعث مرگ ۱۵۰۰۰ نفر در سال در آمریکا می‌شود.
در مقاله‌ای که این گروه در مجله Biomaterials Advances منتشر کردند، جزئیات مربوط به استفاده از نانوذرات برای رهایش siRNA را تشریح شده است، siRNA که بیان زیرواحدهای NF-kappaB، یک پروتئین التهابی مهم، را خاموش می‌کند.
سرکوب این زیر واحد p50 شانس زنده ماندن موش‌ها را از ۵۳% به ۸۵% افزایش داد و شروع پارگی را از روز هفتم به روز ۱۲ به تعویق انداخت. سرکوب p65، یکی دیگر از تعدیل کننده‌های کلیدی فرآیندهای التهابی در آنوریسم آئورت شکمی، تاثیر قابل توجهی بر سلامت موش‌ها نداشت.
مجموعه‌ای از شواهد مربوط به دهه‌ها قبل نشان می‌دهد که التهاب در رگ‌های خونی باعث پیشرفت آنوریسم می‌شود، اما محققان هنوز یک درمان سرکوب‌کننده ایمنی موثر برای مقابله با این بیماری ایجاد نکرده‌اند.
مهار NF-kappaB نتایج آزمایش‌های بالینی را بهبود بخشیده است، اما مسیر سیگنال‌دهی برای پاسخ‌های ایمنی بسیار مهم است.
هائو پن از محققان این پروژه می‌گوید: «با هدف قرار دادن p50 و p65 به طور جداگانه، ما سهم تک تک زیرواحدهای مختلف را مشخص کردیم و یکی (p50) را یافتیم که فکر می‌کنیم محافظت بیشتر با اثرات جانبی کمتر دارد. در مجموع، این نتایج بسیار دلگرم‌کننده هستند. ممکن است بتوان درمانی برای کاهش خطر پارگی و مرگ ناشی از آنوریسم آئورت شکمی بدون عوارض جانبی ایجاد کرد.»
محققان این نانوذره را برای کاهش دوز مورد نیاز siRNA بهینه‌سازی کردند. با انجام این کار، این تیم به اثرات درمانی در دوزی دست یافت که احتمال ایجاد عوارض جانبی کمتری داشت.
