استارت‌آپی به نام کوردینشن فارماکیوتیکالز (Coordination Pharmaceuticals) راه‌اندازی شده تا از طریق آن فناوری نانوذرات برای مقابله با تومورهای سرطانی به کار گرفته شود.
استارت‌آپی که با نانوذرات تومورها را هدف قرار می‌دهد
STING (محرک ژن‌های اینترفرون) پروتئین‌هایی هستند که به سیستم ایمنی کمک می‌کنند تا عفونت‌ها و سلول‌های سرطانی را شناسایی کنند. داروهایی که باعث تحریک STINGها می‌شوند (آگونیست‌های STING) می‌توانند توانایی سیستم ایمنی را در تشخیص سلول‌های سرطانی افزایش دهند. با این حال، این کاربرد بالینی آگونیست‌های STING به دلیل توانایی ضعیف این مولکول‌های کوچک و محلول در آب برای رسیدن به تومورها در غلظت‌های کافی، محدود شده است، چرا که آن‌ها به سرعت توسط کلیه‌ها پاک می‌شوند. علاوه بر این، آگونیست‌های STING می‌توانند برای سلول‌های طبیعی سمی باشند.
به تازگی محققان اقدام به طراحی و توسعه یک پلیمر نانوذره‌ای به نام ZnCDA با ظرفیت قوی هدف‌گیری تومور کرده‌اند که یک مولکول پیام‌رسان نوکلئوتیدی موجود در باکتری‌ها به نام آدنوزین مونوفسفات دایمریک حلقوی (CDA) را محصور می‌کند.
محققان با استفاده از مجموعه متنوعی از مدل‌های پیش بالینی سرطان نشان می‌دهند، زمانی که ZnCDA به صورت داخل وریدی تزریق می‌شود، CDA برای مدت طولانی در گردش خون باقی می‌ماند و به طور موثر تومورها را با یک دوز مورد هدف قرار می‌دهد. ZnCDA با مختل کردن سلول‌های اندوتلیال رگ‌های خونی تومورها، باعث تجمع نانوذرات در تومور می‌شود.
ZnCDA سلول‌های ایمنی به نام ماکروفاژهای مرتبط با تومور (TAMs) را هدف قرار می‌دهد تا مکانیسم‌های ایمنی کلیدی پردازش و ارائه آنتی‌ژن را تحت تاثیر قرار دهد که به نوبه خود پاسخ سلول‌های T را در برابر سلول‌های تومور تعدیل می‌کند. علاوه بر این، ZnCDA به طور هم افزایی اثربخشی رادیوتراپی و ایمونوتراپی را افزایش می‌دهد، پاسخ به پرتودرمانی در گلیوما و غلبه بر مقاومت به ایمونوتراپی در برخی سرطان‌های پانکراس را افزایش می‌دهد.
رالف وایچسلبام، MD، از مرکز تشعشع و انکولوژی سلولی در شیکاگو گفت: «این یک همکاری غیرمعمول بین پزشکی و شیمی برای رفع این نیاز برآورده نشده در درمان تومورهایی بود که در حالت عادی غیرقابل درمان هستند. ما توانستیم یک محرک ایمنی ارائه کنیم که به تنهایی دارای فعالیت ضد تومور است و پرتودرمانی و ایمونوتراپی را قادر به درمان این تومورها کرده است.»
دکتر ونبین لین در ساخت نانوذرات برای تحویل داروی سرطان تخصص دارد. لین پلیمرهای هماهنگ‌کننده در مقیاس نانو (NCPs) را توسعه داده است که دارای یک هسته فسفات روی غیر سمی است که توسط لایه‌هایی از لیپیدها احاطه شده است. این NCPها را می‌توان برای آزادسازی کنترل‌شده مهندسی کرد که مقدار دارویی را که به تومورها می‌رسد و تجمع می‌یابد، افزایش می‌دهد.
لین استارت آپی به‌نام Coordination Pharmaceuticals را برای توسعه NCPها تشکیل داده است و در مورد استفاده بالینی این فناوری هیجان‌زده است.
وی می‌گوید: «این فناوری پتانسیل فوق‌العاده‌ای دارد زیرا ما محدود به یک ترکیب واحد نیستیم. ما می‌توانیم نوکلئوتیدهای دیگری را فرموله کنیم و از داروهای دیگر در همان NCP استفاده کنیم. این فناوری همه کاره است و ما در حال بررسی راه‌هایی برای بهینه‌سازی فرمول‌ها هستیم تا نامزدهای NCP بیشتری را وارد آزمایش‌های بالینی کنیم. استارت‌آپ‌های کوچک می‌توانند در مدت زمان بسیار کوتاه‌تری نسبت به شرکت‌های بزرگ دارویی، نامزدهای بالینی را ارتقا دهند.»
