الکتریسیته ساکن یکی از عوامل مهم آتش‌سوزی در خط لوله‌های نفت و گاز است. به تازگی از نانولوله‌های کربنی تک‌جداره برای مقابله با این مشکل استفاده شده است.
نانولوله‌های کربنی تک‌جداره به یاری خط لوله‌های نفت و گاز می‌آیند
نانولوله‌های کربنی تک جداره OCSiAl به تازگی استفاده از لوله‌های پلیمری تقویت‌شده با الیاف شیشه (GFRP) را در تأسیسات نفت و گاز، مواد شیمیایی و تولید پرخطر تسهیل کرده‌اند.
به گفته این شرکت، نانولوله‌های کربنی تک جداره پراکنده شده در رزین خواص ضد الکتریسیته ساکن دائمی و یکنواخت را به لوله‌ها می‌دهند و ایمنی در برابر جرقه‌ها را تضمین می‌کنند که یکی از دلایل اصلی اشتعال و انفجار است.
جذابیت این محلول در سادگی اعطای خواص ضد الکتریسیته ساکن به مواد کامپوزیتی و یکنواختی آن است. قبلاً روش معمول این بود که سطح فایبرگلاس را با یک پوشش ضد الکتریسیته ساکن پوشش‌دهی می‌کردند، همچنین از روش‌هایی مانند اعمال پوشش فیبر کربن به‌عنوان یک لایه جداگانه یا افزودن کربن سیاه به داخل رزین نیز استفاده می‌شد.
هندریک یانسن، مهندس پشتیبانی فنی OCSiAl، می‌گوید: «متاسفانه این پوشش در معرض بارگذاری سایشی و سایر مسائل محیطی، کم دوام است و نیاز بالقوه برای پوشش مجدد بیشتر وجود دارد. روکش‌دهی یا رووینگ‌های فیبر کربنی، به کار و زمان تولید بیشتری نیاز دارند، همچنین می‌توانند برای تولید قطعات دوار با کیفیت مورد نیاز چالش‌برانگیز باشند. همچنین کربن سیاه منجر به تخریب خواص مکانیکی و تشکیل گرد و غبار ناخواسته می شود.»
راه‌حل عملی که مورد استقبال تولیدکنندگان لوله قرار گرفته، جایگزینی ۴ تا ۱۵ درصد کربن سیاه با ۰٫۰۲ تا ۰٫۰۵ درصد نانولوله‌های کربنی تک جداره برای دستیابی به سطح مقاومت پایدار و پایدار ۱۰۴ تا ۱۰۶ اهم * سانتی متر در لوله‌های GFRP است.
طبق گزارش‌ها، نانولوله‌ها یک شبکه رسانای همگن و پایدار در داخل اپوکسی، پلی استر و وینیل استر ایجاد می‌کنند که تضمین می‌کند هر قسمت از لوله بار استاتیک خطرناک را دفع کند و این کار را در طول عمر لوله انجام دهد. کنسانتره‌های نانولوله‌های OCSiAl بر پایه حامل‌های پلیمری مختلف به راحتی با فن‌آوری‌های تولیدی کلیدی، مانند ترکیب قالب‌گیری ورق (SMC)، ترکیب قالب‌گیری حجیم (BMC)، اسپری‌آپ، سیم‌پیچ فیلامنت، پالتروژن و چیدمان دستی سازگار هستند.
جانسن می‌افزاید: «ارزش افزوده نانولوله‌ها دو برابر است. از یک طرف، نانولوله‌ها استفاده گسترده‌تری از لوله‌های کامپوزیت را امکان‌پذیر می‌کنند، که مشکل خوردگی را از بین می‌برد، هزینه زیرساخت را کاهش می‌دهد و در مقایسه با نصب و نگهداری لوله‌های فولادی باعث کاهش CO2 می‌شود. از سوی دیگر، نانولوله‌ها به طور قابل توجهی ایمنی تأسیسات پرخطر را بهبود می‌بخشند که برای صنعت نفت و گاز، کارخانه‌های شیمیایی و معادن بسیار مهم است.»
