یافته‌های محققان نشان داد که افزودن نانوذرات مهندسی شده به اقیانوس می‌تواند به حذف بیشتر دی‌اکسید کربن از طریق پلانکتون‌ها کمک کند.
افزودن نوعی نانوذرات به اقیانوس موجب حذف بیشتر دی‌اکسیدکربن از جو می‌شود
براساس اعلام یک تیم تحقیقاتی بین‌المللی به رهبری مایکل هوچلا از آزمایشگاه ملی نورث‌وست، نیاز فوری برای از بین بردن دی‌اکسیدکربن اضافی از محیط زمین به شدت احساس می‌شود. ازاین رو آن‌ها روشی برای این کار ابداع کرده‌اند.
هوچلا و همکارانش شواهد علمی برای استفاده از ذرات مهندسی شده حاوی آهن و رهایش آن‌ها در نزدیکی پلانکتون اقیانوس‌ها را بررسی کردند. هدف این است که با این کار تغذیه فیتوپلانکتون‌ها با کمک این نانوذرات انجام شود، و در نهایت این ذرات که مانند کود عمل می‌کنند به این میکرواورگانیسم‌ها دریایی که بخش مهمی از اکوسیستم اقیانوس هستند، برای تشویق رشد و جذب دی‌اکسید کربن (CO2) کمک کنند. نتایج این مقاله در مجله Nature Nanotechnology منتشر شده است.
هوچلا گفت: «ایده این است که فرایندهای موجود را تقویت کنیم. انسان‌ها قرن‌ها زمین را با کمک کود بارور کرده‌اند. ما می‌توانیم یاد بگیریم که اقیانوس‌ها را با مسئولیت‌پذیری بارور کنیم.»
در طبیعت، مواد مغذی حاصل از زمین از طریق رودخانه‌ها به اقیانوس‌ها می‌رسند. این تیم تحقیقاتی پیشنهاد می‌کند که این روند طبیعی را یک قدم جلوتر ببریم و از آن برای کمک به از بین بردن CO2 اضافی از طریق اقیانوس استفاده کنیم. پژوهشگران شواهدی را جمع‌آوری کردند که نشان می‌دهد اضافه کردن ترکیبات خاصی از مواد که با دقت مهندسی شده می‌تواند اقیانوس‌ها را بارور کند و فیتوپلانکتون را ترغیب به جذب دی‌اکسیدکربن کند.
محققان در تجزیه و تحلیل خود استدلال می‌کنند که نانوذرات مهندسی شده آن‌ها چندین ویژگی جذاب دارد. آن‌ها می‌توانند بسیار کنترل شده و به طور خاص برای محیط‌های مختلف اقیانوسی تنظیم شوند. پوشش‌های سطحی می‌توانند به ذرات متصل شده به پلانکتون کمک کنند. برخی از این ذرات همچنین دارای خاصیت جذب نور هستند و به پلانکتون امکان مصرف و استفاده از CO2 بیشتری را می‌دهند.
رویکرد کلی نیز می‌تواند برای پاسخگویی به نیازهای محیط‌های خاص اقیانوس تنظیم شود. به‌عنوان مثال، یک منطقه ممکن است بیشتر از ذرات مبتنی بر آهن بهره‌مند شود، در حالی که ذرات مبتنی بر سیلیکون ممکن است در جای دیگر مؤثر باشند.
تجزیه و تحلیل محققان نشان داد که تعداد زیادی از مواد فلزی غیر اکسیژن غیر سمی می‌توانند با اطمینان رشد پلانکتون را تقویت کنند. آن‌ها معتقدند که ثبات، فراوانی و سهولت در ایجاد این مواد باعث می‌شود گزینه‌های قابل دوام به‌عنوان کودهای پلانکتون باشد.
