فلزات طلا و نقره می‌توانند منجر به ساخت نانوکامپوزیت‌هایی شوند که توانایی اندازه‌گیری مقادیر واقعی داروهایی که توسط سلول‌های سرطانی جذب می‌شوند را دارند.
استفاده از نانوکامپوزیت‌های طلا و نقره به عنوان نشان‌گرهای زیستی
فلزات طلا و نقره می‌توانند منجر به ساخت نانوکامپوزیت‌هایی شوند که توانایی اندازه‌گیری مقادیر واقعی داروهایی را دارند که توسط سلول‌های سرطانی جذب می‌شوند.
تصویربرداری کمی از سلول‌ها می‌تواند به عنوان ابزاری مهم جهت تشخیص سرطان، درک چگونگی رسانش مقادیر واقعی داروها به سلول‌های منفرد سرطانی و نحوه پاسخ سلول‌ها به کار رود. به طور سنتی از رنگ‌های آلی فلوئورسانس برای تصویربرداری‌های درون سلولی و آشکارسازی جزئیات سلولی استفاده می‌شود. اندازه‌گیری دقیق مقدار واقعی داروی رسیده به سلول همیشه مشکل‌ساز بوده است؛ چرا که هنگام آشکارسازی، رنگ‌دانه‌های آلی با اکسیژن برهم‌کنش کرده، از بین می‌روند. نقاط کوانتومی نیز که اخیراً استفاده شده‌اند، به عوامل شیمیایی حساس بوده و به تعداد زیاد، سمی هستند.
محققان مرکز نانوزیست‌فناوری مؤسسه سرطان Roswell park در Buffalo، توانسته‌اند نانوکامپوزیت‌هایی از پلیمرهای کروی نانومقیاس (دندریمرها) را با کپسوله‌کردن اتم‌های طلا و نقره سنتز کنند.
دکتر Balogh یکی از این محققان می‌گوید: این نانوکامپوزیت‌ها، غیرسمی، فلوئورسانت، حلال در آب، و در PHهای زیستی پایدار هستند. بنابراین می‌توان با تنظیم ویژگی‌های سطحی این مواد، برهم‌کنش آنها را با سلول‌ها کنترل کرد.
نانوکامپوزیت‌های ساخته شده اندازه‌های متفاوت (۵ و ۱۱ و ۲۲ نانومتر) و سطوح مثبت، منفی و خنثی دارند. آزمایش‌های برون سلولی این نانوکامپوزیت‌ها با سلول‌های سرطانی و سالم نشان می‌دهد که برهم‌کنش سلول‌ها و مواد، وابسته به بار سطحی است و نانوابزار با بار مثبت بیشترین حد تشخیص را داشت. همچنین محققان دریافتند که این مواد هیچ‌گونه سمیت درون سلولی ندارند.
دکتر Balogh نتیجه‌گیری می‌کند که این نانوکامپوزیت‌ها قابلیت استفاده به عنوان نشان‌گرهای زیستی کمی سلول‌ها را دارند.
