محققان شیمی دانشگاه تن سی در طی آزمایشات خود نشان دادند که پیچک برای بالا رفتن و چسبیدن به دیوار از خود نانوذرات ترشح می کند. این گیاهان بوسیله ریشه های فرعی کوچکی که از ساقه ها خارج می شوند به سطوح می چسبند و جداکردن آنها به سختی صورت می‌گیرد.
ترشح نانو ذرات بوسیله گیاه پیچک
در سطوح میکروسکوپی در انتهای این ریشه ها زوائد و یا دیسک هایی وجود دارد که چند صد میکرومتر طول دارند. به گفته محققان، از زمان اولین گزارش در سال ۱۸۷۶ درخصوص چسبندگی این گیاهان توسط چارلز داروین هیچ مطالعه دیگری در این خصوص صورت نگرفته است.
محققان پیچک هایی را بروی ویفرهای سیلیکون و میکا رشد دادند و مواد مترشحه را در میکروسکوپ نیروی اتمی مورد بررسی قرار دادند و ذرات کاملاً یکدستی را به اندازه ۷۰ نانومتر مشاهده کردند. آنها مطمئن می باشند که نانوذرات درون ساقه گیاه ساخته شده و بعد ترشح شده است.
در مرحله بعد آنها ترکیب ذرات مذکور را به کمک HPLC طیف سنجی جرمی مورد بررسی قرار دادند و ۱۹ ترکیب آلی را استخراج کرده که به نظر آنها از رشته های طویل هیدروکربنی، نیتروژن قطبی و سرهای قطبی اکسیژن دار یا سولفوردار ساخته شده اند. این به معنی آن است که نانو ذرات برای چسبیدن سطوح مختلف از پیوندهای هیدروژنی استفاده می‌کنند.
یکی از دانشمندان دانشگاه آکسفورد که بر روی تخریب‌های دیواری ناشی از پیچک کار می کند، می گوید: مطالعات اندکی که تاکنون صورت گرفته، نشان داده اند که ترشحات گیاه حاوی پلی ساکاریدها میباشد به عقیده او رسوبات بجا مانده دارای اگزالات کلسیم نیز می باشد.
این محققان در حال حاضر مشغول بررسی مکانیسم تولید نانوذرات پیچک می باشند.
آنها می خواهند این گیاه را وادار به تولید نانو ذرات فلزی کنند. تاکنون گیاهان زیادی شناسایی شده اند که نانوذرات تولید می کنند گیاه آلفالفا به عنوان مثال از طلا و نقره برای تولید نانو ذرات فلزی استفاده می کند. اما اینکه گیاهی بصورت طبیعی نانو ذرات تولید می کند تا بتواند بالا برود بی نظیر می باشد و نشان دهنده روش بیوسنتزی پیشرفته این گیاه می باشد.
