بنا به گفته شیمی‌دانان کانادایی، نانوساختار‌های پپتیدی‌ای که در سلول‌های سرطانی حفره ایجاد می‌کنند، اولین گام به‌سوی نانوشیمی‌درمانی کارامد به شمار می‌روند. نورمند وویر و همکارانش از دانشگاه لاوال در کوبک(Québec)، دسته‌ای از نانوساختار‌های پپتیدی اصلاح‌شده را طراحی کرده‌اند که می‌تواند غشاهای سلول‌های سرطانی را سوراخ کرده، به این شکل آنها را نابود کنند.
حذف سلول‌های سرطانی با نانوشیمی‌درمانی
بنا به گفته شیمی‌دانان کانادایی، نانوساختار‌های پپتیدی‌ای که در سلول‌های سرطانی
حفره ایجاد می‌کنند، اولین گام به‌سوی نانوشیمی‌درمانی کارامد به شمار می‌روند.
نورمند وویر و همکارانش از دانشگاه لاوال در کوبک(Québec)، دسته‌ای از نانوساختار‌های
پپتیدی اصلاح‌شده را طراحی کرده‌اند که می‌تواند غشاهای سلول‌های سرطانی را سوراخ
کرده، به این شکل آنها را نابود کنند.
طبق اظهارات این گروه، در دهه گذشته سلول‌های سرطانی در برابر عوامل شیمی‌درمانی
مقاومت می‌کردند و به همین دلیل، مرگ و میر ناشی از سرطان افزایش یافت. وویر در این
باره می‌گوید:«ما معتقدیم که نانوشیمی‌درمانی، می‌تواند بر این مشکل فایق آید،
زیرا ترکیبات نانویی، خصوصیات ویژه‌ای دارند.»
این محققان ساختارهای خود را بر پایه پپتیدِ تخریب‌کننده غشا(که پیش از این ساخته
بودند) قرار داده‌اند و به این ترتیب، موادی ساخته‌اند که برای سلول‌های سرطانی به
شکل انتخابی عمل می‌کنند. این پپتید‌های اصلاح‌شده تا زمانی که به سطوحِ سلول
سرطانی نرسیده‌اند، بی‌اثر هستند؛ اما در مجاورت با این سطوح، به یک عامل تخریب‌کننده
فعال غشا تبدیل می‌شوند. از آنجایی که آنزیمِ فعال‌کننده پپتیدها در سلول‌های
مبتلا به سرطان پروستات، آور- اکسپرس(over-express) شده‌اند، سلول‌های عادی تا این
حد، پپتیدها را فعال نمی‌کنند و به این ترتیب، پپتیدها از خود رفتار انتخابی نشان
می‌دهند.
وینسنت روتلو، متخصص شیمی ابرمولکولی زیستی و سیستم‌های مواد در دانشگاه ماساچوست
در آمهرست امریکا، نسبت به نتایج به دست‌‌آمده اظهار علاقه کرده، می‌گوید:«پیش از
این نیز از فعال‌سازی آنزیمی برای درمان استفاده شده‌است. این چهارچوب پپتیدی به‌دلیل
طبیعت مولکولی ساختمانش، امیدواری‌های بسیاری را ایجاد کرده‌است.» روتلو عنوان کرد
که دلیل این امر، قابلیت تغییر آسان آرایش اسید‌های آمینه‌ای است که اجزای سازنده
پپتیدها هستند و پیامد آن، کنترل چشمگیر بر روی ساختار و دینامیک معالجه‌های
احتمالی است.
وویر در مورد این تحقیق گفت:«این بررسی قابلیت‌های شیمیایی موجود برای طراحی
ساختارهای مولکولی نانومقیاس جدید را روشن می‌سازد. چنین قابلیت‌هایی برای حل دسته‌ای
از مشکلات بسیار مهم، لازم هستند.» وی افزود که تلاش‌های آینده برای «تعیین طرز کار
این دسته جدید از عوامل ضد سرطان» خواهد بود.
این محققان نتایج خود را در مجله Chem. Commun منتشر کرده‌اند.
