|
دانشمندان در زمینه کاربرد نانولولههای کربنی در موارد مختلفی مانند نانوهیترهای
مغناطیسی، سیستم‌‌های دارورسانی و حسگرهایی که در تشخیص و درمان بیماری‌‌ها
کاربرد دارند، در حال تحقیق هستند. به‌عنوان مثال اتحادیه اروپا در یک برنامه
چهارساله به کاربرد نانولولههای کربنی عامل‌دار در پزشکی پرداخته و
ویژگی‌‌های فیزیکی و شیمیایی این نانولوله‌‌ها را به‌‌منظور یافتن
سازوکار‌‌هایی قابل استفاده در اهداف پزشکی بررسی نموده‌‌اند.
مطالعات در زمینه برهم‌‌کنش آنها با محیط بیولوژیکی (پاسخ‌های ایمنی، ایجاد
مسمومیت، برهم‌‌کنش با سلول زنده) بستری جهت استفاده از نانولولههای کربنی در
تصویربرداری (نانوذراتی که کیفیت تصویر را افزایش می‌دهند) ، حسگری (تشخیص بر
اساس نانوذرات) و درمان سرطان (انتقال هدفمند داروی مبتنی بر فناوری‌نانو)
فراهم خواهد آورد.
در جدیدترین تحقیقات، امکان استفاده از نانولولههای کربنی تک دیواره در پزشکی
مورد بررسی قرار گرفته است. در این مطالعه تأثیرات مفید نانولولههای کربنی تک
دیواره در جذب آنتی بادی‌‌ها و در نهایت فعال ساختن سلولهای T اثبات شده است.
سلولهای T نقش اساسی در شروع پاسخ ایمنی و ادامه واکنش‌‌های ایمنی در بدن را
بر عهده دارند. هدف اصلی ایمونوتراپی موفقیت آمیز، تحریک سلولهای T بر علیه
اهدافی مانند تومورها است.
در این آزمایشات مشخص شد که کمپلکس سلولT-CD3 که به Anti-CD3 معروف است در
بستری از نانولولههای کربنی تک دیواره جذب شده و این ترکیب موجب می‌‌شود تا
سلولهای ایمنی بیشتری تحریک و فعال شوند. کمپلکس Anti-CD3در غلظتی برابر با
آنتی بادی، قادر است سلولهای T بیشتری را فعال نماید و این لازمه‌ی یک
ایمونوتراپی موفقیت آمیز است.
نتایج این تحقیق نشان می‌‌دهد بستر نانولولههای کربنی تک دیواره دارای سطح
فعال بیشتری نسبت به سایر مواد با سطح زیاد مانند زغال فعال، پلی استایرن و
نانوذراتC60 هستند و در نتیجه بیشتر می‌‌تواند سلولهای T را تحریک و فعال
نماید.
پروفسور فامی معتقد است با تیمارهای شیمیایی می‌‌توان سطح نانولولههای کربنی
تک دیواره را افزایش داده و بدین ترتیب جذب پروتئین (آنتی ژن) را افزایش دهیم
که خود منجر به القای فعالیت موثرتر سلولهای T خواهد شد. در واقع
نانولولههای کربنی تک دیواره دارای خواص منحصر به‌فردی هستند که ایمونوتراپی
را موثرتر خواهند کرد و از همین روش امروزه در درمان ملانومای پیشرفته استفاده
می‌‌شود. می‌‌توان دو دلیل اصلی برای این برتری نانولولههای کربنی تک دیواره
ذکر کرد:
الف- سطح فعال زیاد برای جذب آنتی‌‌بادی که می‌‌تواند با تیمارهای شیمیایی
بیشتر هم بشود.
ب- نانولولههای کربنی تک دیواره می‌‌توانند آنتی‌‌ژن‌های پروتئینی را از طریق
انکوباسیون ساده جذب کنند بدون آنکه پیوند شیمیایی مستقیمی با آن برقرار کنند.
البته پروفسورفامی معتقد است دو مشکل اساسی در راه توسعه ایمونوتراپی با کمک
نانولولههای کربنی تک دیواره وجود دارد:
۱ – تولید استاندارد مقادیر زیادی از این مواد که در آزمایشگاه‌های مختلف و
برروی سلولهای T مختلف استفاده شوند تا منجر به پیشرفت تکنیک‌‌های تولید این
مواد شود.
۲ – سازگار نمودن سلولهای Tبا انواع بسیار مختلف آنتی ژن‌های توموری.
در واقع شناخت آنتی ژن‌های توموری و سپس استفاده از سلولهای T مناسب علیه
آنها مهمترین بخش ایمونوتراپی محسوب می‌‌شود.
|
