استفاده از نانوذرات سیلیکا برای رساندن دارو به جراحات مغزی-نخاعی

این گروه قبلاً از PEG برای درمان موش‌‌‌‌هایی با آسیب مغزی و سگ‌‌‌‌هایی با
آسیب نخاعی استفاده کرده بودند. PEG سلول‌‌‌‌های آسیب‌دیده را پیدا کرده، محل
جراحت را می‌‌‌‌چسباند و از آسیب بیشتر جلوگیری می‌‌‌‌کند، همچنین عمل سلول‌‌‌‌ها
را به حالت اولیه برمی‌‌‌‌گرداند. در اینجا ترکیب و غلظت PEG عامل محدودکننده
است. اگر برای قوی شدن ترکیب PEG، آن را عوض کنیم، اتیلن گلایکول تولید می‌‌‌‌شود
که سم موجود در ضد یخ است. با تغییر غلظت PEG، محلول صابونی شده، در تزریق آن
مشکل ایجاد می‌‌‌‌شود. دانشمندان برای حل این مشکلات از نانوذرات سیلیکا
استفاده کردند.آنها این ذرات را با PEG پوشاندند و برای درمان جراحت نخاعی در
خوکچه‌‌‌‌ی هندی به کار بردند. نتایج حاصله، حاکی از بهبود فعالیت فیزیولوژیک
این سلول‌‌‌‌ها بود.

در مرحله بعد محققان PEG و هیدرولازین(که دارویی ضد فشار خون است) را به
نانوذرات سیلیکای متخلخل افزودند. این ذرات سوراخ‌‌‌‌هایی دارند که دارو را نگه
داشته، آن به سلول‌‌‌‌های آسیب‌دیده می‌‌‌‌رساند. هیدرولازین با این روش
می‌تواند با آسیب ثانویه سلول‌‌‌‌هایی که بعد از جراحت اولیه ایجاد می‌‌‌‌شود،
مقابله کند. وقتی سلول‌‌‌‌ها مجروح می‌شوند، سموم طبیعی آزاد می‌‌‌‌کنند؛
آکرولئین یکی از قوی‌‌‌‌ترین این سموم است که یک تهدید برای صنایع محسوب
می‌‌‌‌شود و هیدرولازین پادزهر آن است.

این گروه آکرولئین را به سلول‌‌‌‌ها القا کرده، سپس آنها را با PEG و
هیدرولازین(که در نانوذرات سیلیکای متخلخل قرار داده بودند) درمان کردند. نتایج
حاکی از برگشت عملکرد سلول‌‌‌‌های آسیب‌دیده بود.