رهایش آنتی‌بیوتیک‌ها با استفاده از نانوذرات آئروسلی می‌تواند وسیله‌ای برای بهبود رسانش دارو و افزایش پذیرش دارو توسط بیماران بوده و در نتیجه شدت بیماری‌ها را کاهش داده، از فراگیر شدن آنها جلوگیری کرده و حتی مقاومت آنتی‌بیوتیکی را نیز کم کند.
رهایش آنتی‌بیوتیک‌ها با نانوذرات آئروسلی
رهایش آنتی‌بیوتیک‌ها با استفاده از نانوذرات آئروسلی می‌تواند وسیله‌ای برای بهبود رسانش دارو و افزایش پذیرش دارو توسط بیماران بوده و در نتیجه شدت بیماری‌ها را کاهش داده، از فراگیر شدن آنها جلوگیری کرده و حتی مقاومت آنتی‌بیوتیکی را نیز کم کند.
نشان داده شده است که رهایش آنتی‌بیوتیک‌ها با استفاده از نانوذرات یکی از نویدبخش‌ترین مکانیسم‌های رهایش دارویی است. این امر به خصوص در مورد رهایش کنترل شده و تدریجی داروها در جهت کاهش دُز مصرفی مورد نیاز برای به دست آوردن نتایج بالینی مورد انتظار صادق است. تاکنون تأثیر این مکانیسم رهایشی به صورت مستقیم در مدل‌های عفونی یا در بیماران تأیید نشده است، اما بر اساس داده‌های جدیدی که محققان به دست آورده‌اند، این مکانیسم کاملاً نویدبخش به نظر می‌رسد.
دکتر کارولین کانُن از دانشکده پزشکی دانشگاه واشینگتن و همکارانش از مرکز تحقیقات دارویی نقره در دانشگاه Akron در اُهایو تأثیر آنتی‌بیوتیک‌های مبتنی بر نقره کپسوله شده در نانوذرات را در درمان عفونت‌های ریوی ناشی از ذات‌الریه در موش مورد بررسی قرار دادند. انجام فرایند درمانی با استفاده از این نانوذرات حاوی آنتی‌بیوتیک تا حد زیادی عفونت‌های تنفسی ناشی از Pseudomona aeroginosa را در موش از بین برد. Pseudomona aeroginosa نوعی باکتری بسیار شایع است که موجب ایجاد عفونت در مجاری تنفسی انسان می‌شود. این نوع از عفونت ریوی در مورد بیمارانی که سیستم ایمنی آنها دچار اختلال شده است و همچنین بیماران مبتلا به Cystic Fibrosis، بسیار شایع است.
میزان بقای موش‌های مبتلا به عفونت که نانوذرات حاوی کمپلکس‌های کاربن نقره یا SCC (گروه جدیدی از مواد ضدمیکروبی با محدوده فعالیت وسیع) را تنفس کردند، نسبت به موش‌های گروه کنترل که نانوذرات بدون این آنتی‌بیوتیک را به درون ریه‌های خود وارد نمودند، بسیار بالاتر بود. محتوای باکتری ریه‌ی موش‌های درمان شده و همچنین میزان انتشار این باکتری توسط آنها نیز نسبت به موش‌های گروه کنترل کاهش یافت. به علاوه تناوب زمانی استفاده از این نانوذرات یک بار در هر ۲۴ ساعت است که باعث می‌شود بیماران انسانی به راحتی این نوع از درمان را بپذیرند؛ قابل ذکر است که تناوب زمانی استفاده از آنتی‌بیوتیک تنفسی P. aeruginosa دوبار در روز است.
دکتر کانُن می‌گوید: «از دیدن اینکه صد در صد موش‌های درمان شده با نانوذرات حاوی SCC22 زنده ماندند، بسیار هیجانزده شدیم، در حالی که برای رسیدن به همین نتیجه با SCC22 کپسوله نشده، باید با دُز بالاتر و دوبار در روز موش‌ها را درمان می‌کردیم. در عرض ۷۲ ساعت تمام موش‌های گروه کنترل مردند، در حالی که تمام موش‌هایی که تنها دو بار نانوذرات حاوی SCC22 را با فاصله زمانی ۲۴ ساعت دریافت کرده بودند، زنده ماندند».
