محققان ژاپنی با استفاده از نانومواد زیست‌سازگار مبتنی بر پلی‌استر موفق به ساخت نوعی نانوچسب شدند که بهصورت ورقههای بسیار نازک روی محل برش جراحی قرار گرفته، بدون نیاز به بخیه منجر به جوش خوردن محل برش جراحی می‌شود. از مزایای این روش کاهش میزان قابل توجه اسکار در موضع است.
جلوگیری از ایجاد اسکار با استفاده از نوعی چسب نانویی
محققان ژاپنی موفق به ساخت نانوماده‌ی زیست‌‌سازگاری شدند که بدون نیاز به بخیه
منجر به درمان محل برش عمل جراحی می‌شود. بر اساس اظهارات آنها استفاده از نانوپوشش‌‌های
مبتنی بر پلی‌‌استری که بر روی بخیه‌‌های محل جراحی استفاده شده‌است، در موشها سبب
شده تا اثری از بخیه بر روی پوست باقی نماند.
مدیره پروژه، شین جی تاکی کا از دانشگاه واسی دا در توکیو، می‌‌گوید: «ممکن است در
آینده با استفاده از این نوارچسب‌‌های نانویی دیگر به بخیه زدن ناحیه‌ی برش‌شده
نیازی نباشد. با استفاده از این روش، عمل جراحی ساده‌‌تر و در زمان کوتاه‌‌تری
انجام خواهد شد و بعد از عمل جراحی اسکار ایجاد نمی‌‌شود. از این روش به‌‌ویژه در
جراحی‌‌های پلاستیک و مواردی استفاده می‌شود که بیماران نگران باقی ماندن آثار
جراحی بر روی پوست هستند.
اسکارها ممکن است خارجی و قابل رؤیت و نازیبا باشند و یا بهصورت داخلی و همراه
با درد و چسبندگی باشند؛ از این رو استفاده از این نوع مواد می‌‌تواند مانع از
ایجاد موارد فوق شود. در آزمایش‌های انجام‌‌شده روی شکم موش‌‌هایی که به روش سنتی
بخیه زده شده بودند، بعد از یک هفته علایم چسبندگی دیده شد؛ در حالی که با استفاده
از روش جدید، نه تنها چسبندگی ایجاد نشد بلکه ایجاد اسکار به حداقل رسید.
ورقههای نانویی از جنس PLLA (پلی ال اسید لاکتیک) هستند. PLLA و سایر پلی‌‌استرها
برای دارورسانی و به‌‌عنوان بخیه‌‌های تخریب‌‌پذیر (جذبی) کاربرد دارند که
خصوصیات چسبندگی و مکانیکی متفاوتی دارند. این محققان توانستند ورقه‌‌هایی به
ضخامت ۲۳ نانومتر را با استفاده از پوشش‌‌دهی PLLA روی بستری از دی اکسید
سیلیکون ساخته، سپس آن را به یک فیلم از جنس پلی وینیل الکل انتقال دهند. بعد
از قرار گرفتن اینکه مجموعه‌ی نانویی روی محل برش جراحی، فیلم‌‌های حامل مواد
در سالین حل شده و ورقه های نانویی روی موضع باقی خواهند ماند.
ویلیام چن، مهندس زیست‌‌‌پزشکی و داروساز در دانشگاه استونی بروک در نیویورک،
می‌‌گوید: «فیلم PLLA با این روش کاملاً الاستیک، سازگار و دارای خصوصیت
چسبندگی است.» او اشاره داشت که در آنالیز کلاژن عمقی (دسته‌‌های کلاژنی که
بافت اسکار را تشکیل می‌‌دهند) لازم است تا کیفیت درمان زخم تایید گردد.
بر اساس اظهارات تاکی کا، حداقل سه سال طول می‌‌کشد تا پروژه وارد مرحله‌ی
آزمایش‌های کلینیکی شود اما او گمان می‌‌کند که کاربردهای وسیعی مانند ترمیم
بافتی، بی‌‌حرکتی داروها و آزادسازی مواد برای مراقبت‌‌های پس از انجام عمل
جراحی برای این ماده وجود دارد. او می‌‌گوید: «اگر از ۱۰۰ دکتر در مورد
کاربردهای این ماده سؤال کنید، هر یک ایده‌‌های منحصربه‌‌فردی را پیشنهاد
خواهند کرد.»
چن نگران این موضوع است که نتایج آزمایش روی موشها با نتایج آزمایش روی انسان
یکسان نباشد. در مدل موش، میزان کشش بافت در هنگام کنار هم نگه داشتن لبه‌‌های
بریدگی کم است که این امر ممکن است میزان کشش بافتی در حیوانات بزرگ‌تر،
مشکلاتی را به همراه داشته باشد.
