محققان روشی برای افزایش حساسیت حسگرهای زیستی یافته‌اند. در این روش از محلول سرم آلبومین گاوی استفاده شده است. دلیل بهبود عملکرد حسگرها به تشکیل دام‌های نوری در سطح نانوذرات طلای مورد استفاده در این حسگر نسبت داده می‌شود.
شناسایی پروتئین‌ها با حسگرهای زیستی دقیق
با استفاده از حسگرهای زیستی نوری عاری از برچسب می‌توان زیست مولکول‌ها را مورد مطالعه قرار داد. این مولکول‌ها ابزار مناسبی برای تشخیص بیماری هستند. تاکنون روش‌های مختلفی برای این منظور به‌کار گرفته شده است برای مثال حسگر زیستی مود گالری نجواگر (WGM) برای تعیین مقدار این مولکول‌ها روی سطح مناسب است این ابزار با حساسیت بسیار بالا قادر است تک مولکول‌ها را تشخیص دهد. ساده‌ترین مدل این ابزار حالتی است که یک کره شیشه‌ای به قطر ۵۰ تا ۱۰۰ نانومتر منعکس کننده پرتو نوری تابیده شده است.
این حسگرها حساسیت بالای خود را مدیون فاکتور کیفیت بالای (Q-factor)) در نوسانات نوری هستند. با این حساسیت هرگونه تغییر در طول موج در اثر برخورد مولکول هدف قابل شناسایی خواهد بود، با این حساسیت حتی برخورد یک ویروس نیز قابل تشخیص خواهد بود. اگر یک پروتئین قرار است شناسایی شود، باید حساسیت سیستم را افزایش داد. برای این کار روش‌های متعددی وجود دارد یکی از این روش‌ها ایجاد نقطه حساس است که این کار با استفاده از ترکیب حسگری فتونیک-الکترونیک با نانوذرات طلا قابل انجام است.
با این حال مشکلاتی نیز در این مسیر وجود دارد. برای مثال در این روش اندازه‌گیری باید مستقیما در محیط محلول انجام شود، یا این که امکان آنالیز به‌صورت زنده وجود ندارد دلیل این امر آن است که پروتئین پیش از شناسایی باید روی نانوذرات جذب شود. مشکل دیگری که وجود دارد این است که پروتئین‌ها به‌صورت تصادفی به سطح نانوذرات می‌چسبند با این کار حساسیت کار افت می‌کند.
یک تیم تحقیقاتی روشی ارائه کرده که بر این مشکلات فائق آمده است. در این روش مولکول‌های پروتئین روی سایت‌های میدان پلاسمونیک واقع در سطح نانوذرات طلا به‌دام می‌افتند. ترکیب پایدار نانوکره‌ها با نانوذرات برای شناسایی با حساسیت بالا ضروری است. این گروه تحقیقاتی به این سیستم مقداری محلول سرم آلومین گاوی اضافه کردند. نتایج کار نشان داد که انتقال طول موج به شکل غیرمنتظره‌ای اتفاق افتاد.
حساسیت به‌دست آمده چند فمتومول بود که بسیار قابل توجه است. هنوز توضیح دقیقی برای این پدیده ارائه نشده است اما محققان تصور می‌کنند که مولکول‌های پروتئین ترجیح می‌دهند به موقعیت خاصی روی سطح نانوذرات بچسبند که دلیل این امر وجود دام نوری در آن نقاط است. برای بررسی این فرضیه، پژوهشگران محاسباتی را انجام دادند که نتایج آن نشان داد وجود چنین نقاطی برای رسیدن به حساسیت بالا ضروری است.
