پژوهشگران دانشگاه صنعتی نوشیروانی بابل در یک تحقیق میدانی بر روی قابلیت‌های فناوری نانو بر روی داروها و علوم اعصاب موفق به ارائه راه‌های ارتباط بین این دو علم شدند.
بررسی کاربرد فناوری‌نانو در علوم مغزواعصاب در دانشگاه بابل
پژوهشگران دانشگاه صنعتی نوشیروانی بابل در یک تحقیق میدانی بر روی قابلیت‌های فناوری نانو در قمست داروها و علوم اعصاب موفق به ارائه و معرفی راه‌های ارتباط بین این دو علم به یکدیگر شده و قابلیت‌های فناوری نانو در علوم مغز و اعصاب را تبیین کردند.
این کار تحقیقاتی که به دست دکتر محسن جهانشاهی و دکتر رضا خانبابایی عضو هیئت علمی دانشگاه صنعتی نوشیروانی بابل صورت گرفته است، ضمن معرفی نیازهای روز رشته علوم اعصاب (نرؤساینس) به قابلیت‌های فناوری نانو برای کمک به این رشته و نیل به اهداف بسیار پیچیده علوم عصبی می‌پردازد.
دکتر محسن جهانشاهی عضو هیئت علمی دانشگاه صنعتی نوشیروانی بابل در این باره گفت: «در این تحقیقات ابتدا یک مطالعه میدانی بر روی قابلیت‌های فناوری نانو به خصوص در قسمت داروها داشتیم که نتیجه بیش از ده سال تجربه گروه نانوبیوتکنولوژی پژوهشکده فناوری نانو است، سپس مروری بر اهداف و مشکلات رشته علوم اعصاب انجام دادیم که این قسمت از کار با تعامل تنگاتنگ با دانشگاه اوتاوا کانادا انجام شد، در نهایت به معرفی راه‌های ارتباط این دو علم به یکدیگر پرداخته و قابلیت‌های فناوری نانو در کمک به دانشمندان علوم مغز و اعصاب را یادآور شدیم.»
به گفته جهانشاهی رئیس پژوهشکده فناوری نانو دانشگاه صنعتی نوشیروانی بابل، فناوری نانو در اکثر تحقیقات مربوط به مغز و اعصاب، تولید داروها برای بیماری‌های مغزی و همچنین دارورسانی به قسمت‌های بسیار خاص مغز و اعصاب، کاربرد دارد. به عبارتی کاربرد این فناوری در علوم پزشکی و صنایع دارویی و زیست‌فناوری بسیار نمود پیدا می‌کند.
جهانشاهی افزود: «از آنجا که مطابق جدیدترین نظریه‌ها حافظه در حقیقت همان ذخیره اطلاعات در سیناپس‌ها است و شناخت سیناپس‌ها در حال حاضر نیاز روز جامعه علوم اعصاب است، ما با معرفی قابلیت‌های فناوری نانو در این حوزه مسیر جدیدی را پیش پای محققان علوم اعصاب در همکاری با محققان فناوری نانو قرار داده‌ایم. به بیان ساده سیناپس‌ها به کمک مواد بسیار ریزی به نام انتقال دهنده‌های عصبی اقدام به ارسال پیام‌های مغزی و همچنین ذخیره اطلاعات می‌کنند. مابا فناوری نانو قادر به ردیابی این پیام رسان‌ها هستیم.»
نتایج این تحقیقات در مجله Current Neuropharmacology (جلد ۱۰، شماره ۴، ماه دسامبر سال ۲۰۱۲) منتشر شده است. علاقمندان می‌توانند متن کامل مقاله را در صفحات ۳۷۰ الی ۳۹۲ همین شماره مشاهده نمایند.
