دارورسانی با استفاده از نانو الماس‌ ها

محققان دانشگاه Northwestern ، با انجام مطالعه‌ای نشان دادند که می‌توان بدون آن که شاهد اثرات منفی عوامل دارورسانی موجود باشیم، از نانوالماس‌ها در فرایند دارورسانی داروهای شیمی‌درمانی به سلول‌ها استفاده کرد. این مطالعه اولین پژوهشی است که در زمینه کاربرد نانوالماس‌ها( که دسته جدیدی از نانومواد به شما می‌روند) و در حوزه علوم پزشکی انجام شده‌است.

محققان دانشگاه Northwestern ، با انجام مطالعه‌ای نشان دادند که می‌توان بدون آن
که شاهد اثرات منفی عوامل دارورسانی موجود باشیم، از نانوالماس‌ها در فرایند
دارورسانی داروهای شیمی‌درمانی به سلول‌ها استفاده کرد.

این مطالعه اولین پژوهشی است که در زمینه کاربرد نانوالماس‌ها( که دسته جدیدی از
نانومواد به شما می‌روند) و در حوزه علوم پزشکی انجام شده‌است. نانوالماس‌ها از راه
محدود کردن فرایند آزاد شدن داروهای سمی در بدن ـ که معمولاً غیر قابل کنترل است ـ
نقش مهمی را می‌توانند در زمینه پیشبرد درمان سرطان ایفا نمایند.

این گروه پژوهشی به سرپرستی دکتر دان هو گزارش داد که مشاهدات نشان می‌دهدکه می‌توان
از توده‌های متراکم نانوالماس در زمینهانتقال داروهای مورد استفاده در شیمی‌درمانی
استفاده کرد؛ به گونه‌ای که این داروها اثر مخربی را بر روی سلول‌های سالم نداشته
باشند و پس از رسیدن به سلول هدف تنها در همان محل آزاد گردند.

دکتر دان هو و همکارانش برای انجام این مطالعه از سلول‌های ماکروفاژ زنده موش، سلول‌های
سرطانی کولورکتال انسانی و داروی دوکسوروبیسین هیدروکلراید ـ که کاربرد گسترده‌ای
در درمان سرطان دارد ـ استفاده کردند. دارو با موفقیت بر روی توده‌های متراکم
نانوالماس قرار داده شد و هنگامی که این توده‌ها به محل مورد نظر رسیدند، از هم
متلاشی شد، دارو به‌آرامی آزاد شد. مزیت دیگر این مواد، آن است که چون نانوالماس‌ها
ساختمان بسیار منظمی مشابه سلول‌ها دارند، تا به حال ایجاد التهاب سلولی ناشی از
آنها پس از آزادسازی دارو گزارش نشده‌است.

برای اثبات این موضوع محققان سلول‌ها را در معرض توده نانوالماس فاقد دارو قرار
دادند و میزان بیان سه ژن مرتبط با التهاب و یک ژن مرتبط با فرایند Apoptosis (مرگ
برنامه‌ریزی‌شده سلولی) را هنگام مواجهه سلول‌ها، با این مواد بررسی نمودند.

با نگاهی به چرخه زندگی این سلول‌ها، هیچ سمیت طولانی‌مدت یا التهاب یا مرگ سلولی
مشاهده نشد و سلول‌ها در حضور این مواد به‌خوبی رشد کرده بودند. دکتر دان هو و
همکارانش برای امکان استفاده از این نانوالماس‌ها در فرایند دارورسانی، بر روی
نانوذرات منفرد الماس که قطرشان تنها دو نانومتراست، دستکاری انجام دادند و توده‌هایی
از نانوالماس‌های متراکم‌شده را ایجاد نمودند که قطرشان از ۵۰ تا صد نانومتر متغیر
است.

داروی قرار داده‌شده بر روی سطح نانوالماس، هنگامی که آنها متراکم می‌شوند و به‌صورت
یک توده درمی‌آیند، فعال نیست و تنها زمانی فعال می‌شود که این توده به محل هدف خود
برسد. در آنجا این توده از هم گسسته شده، به‌آرامی دارو را آزاد می‌نماید. به‌دلیل
وجود سطح زیاد بر روی هر یک از ذرات، این توده‌ها قادرند تا مقدار زیادی از دارو را
با خود منتقل نمایند که پنج برابر میزان دارویی است که به‌وسیله مواد معمولی حمل می
شود. از دیگر خواص نانوالماس‌ها محلول بودنشان در آب است که این خاصیت، ویژگی مهمی
برای همه سیستم‌های دارورسانی موجود به شمار می‌رود.

نتایج این مطالعه به‌صورت مقاله‌ای با نام

“Active nanodiamond hydrogels for chemotherapeutic delivery”

در مجله Nano Letters چاپ شده‌است و خلاصه‌ای از آن هم در پایگاه اینترنتی PubMed.
موجود است.