افزایش سرعت انعقاد خون با پلاکت‌های مصنوعی نانوساختار

محققان با تقلید از پلاکت‌های طبیعی خون، موفق به ساخت پلاکت‌های مصنوعی نانوساختاری شدند که می‌تواند سرعت انعقاد خون را افزایش دهد. نتایج آزمایش روی موش‌ها کاملاً رضایت‌بخش بوده است

پژوهشگران دانشگاه کیس‌وسترن ریورس موفق به ساخت پلاکت مصنوعی نانوساختاری شدند که می‌تواند خونریزی را با سرعت بیشتری متوقف نماید.  آزمایش‌های انجام شده روی موش‌ها نشان داد که خونریزی ۶۵ درصد سریع‌تر نسبت به حالت عادی بند می‌آید.
این اولین باری است که دانشمندان می‌توانند ساختاری شبیه پلاکت‌های خون را تولید نمایند که از نظر شکل، اندازه، انعطاف‌پذیری و شیمی سطح کاملاً شبیه پلاکت خون باشد. این نانوذرات می‌توانند به بیمارانی که دچار صدمات جدی در تصادفات شده یا در اثر جراحی دچار خونریزی شدید شده اند و همچنین بیمارانی که از مشکل کـُندی انعقاد خون رنج می‌برند، کمک شایانی نماید. البته از این نانوذرات می‌توان برای رساندن دارو به بیماران مبتلا به تصلب شرایین و انسداد رگ‌ها استفاده نمود.
سن گوپتا از محققان این پروژه می‌گوید: «عوامل مکانیکی و مورفولوژیکی در لبه پلاکت‌های طبیعی موجب می‌شود تا این پلاکت‌ها درصورت نزدیک شدن به دیواره رگ‌ها با آن برهم‌کنش داده و منعقد شوند.»
این گروه تحقیقاتی از این ویژگی پلاکت‌ها برای طراحی نانوساختارهایی مشابه پلاکت خون استفاده نمودند. این گروه در نهایت موفق به ساخت نانوذراتی مشابه پلاکت خون شدند که از نظر مورفولوژی، مکانیکی و شیمی سطح خواصی مشابه پلاکت‌های طبیعی خون دارند. پژوهشگران معتقداند که با اصلاح این ساختار می‌توان پلاکت‌های طبیعی خون را تحریک به برخورد مؤثر با سلول‌های سفید خون نمود. با این برخورد، پلاکت‌ها به سوی دیواره رگ‌ها پرتاپ می‌شوند؛ با این کار احتمال برهم‌کنش با دیواره افزایش یافته و انعقاد خون سریع‌تر انجام می‌شود.
شیمی سطح این نانوذرات پلاکت مانند، موجب می‌شود تا با پروتئین‌های موجود در زخم برهم‌کنش داده و باعث تحریک پلاکت‌های طبیعی خون برای تجمع سریع‌تر در محل زخم شوند. آزمایش‌های انجام شده روی موش‌ها نشان داد که سرعت انعقاد خون درصورت استفاده از این نانوذرات، سه برابر افزایش می‌یابد.

نتایج این پژوهش در قالب مقاله‌ای با عنوان “Platelet-like Nanoparticles: Mimicking Shape, Flexibility, and Surface Biology of Platelets To Target Vascular Injuries” در نشریه ACS Nano منتشر شده‌است.