محققان سنگاپوری روشی برای الگودهی نانومقیاس سطح ارائه کردند که با آن می‌توان پروتئین‌ها را روی زیرلایه قرار داد. این نانوالگوها قابل زدودن هستند و زیرلایه مجدداً قابل استفاده است.
ارائه روشی برای نانوالگودهی سطوح با پروتئین
پژوهشگران مؤسسه آاستار اخیراً مقاله‌ای با عنوان Fabrication of Self-Cleaning, Reusable Titania Templates for Nanometer and Micrometer Scale Protein Patterning منتشر کردند که در آن جزئیات مربوط به نوعی الگو از جنس تیتانیوم در مقیاس نانومتری درج شده است که برای ایجاد خواص خودتمیزشوندگی به کار می رود.
زیست‌شناسان معمولاً برای الگودهی یک سطح با پروتئین دلایل مختلفی دارند؛ برای مثال برای انتخاب‌گری در ساخت زیست‌حسگرها یا مطالعه فرآیندهای بنیادی نظیر تشکیل بافت از الگودهی با پروتئین استفاده می‌کنند. انچه که محققان اصلاً دوست ندارند این است که پروتئین‌ها بدون نظم روی سطح قرار گیرند. متاسفانه قرارگیری پروتئین روی یک سطح فرایندی بسیار پیچیده و زمان‌بر است. زیست‌شناسان بعد از یک بار استفاده از سطح، مجبور به دور انداختن آن می‌شوند که با این کار هزینه تحقیقات افزایش می‌یابد.
از سوی دیگر به دلیل پیچیدگی فرآیند، زیست‌شناسان معمولاً تولید تراشه‌های حاوی پروتئین را به مهندسان برون‌سپاری می‌کنند که این کار معمولاً هزینه‌بر و زمان‌بر است.
کارن چونگ و همکارانش از مؤسسه تحقیقات مواد در آاستار نشان دادند که می‌توان با استفاده از یک روش جدید در وقت و هزینه صرفه‌جویی کرد. چونگ می‌گوید: «ما قصد داشتیم که نشان دهیم می‌توان بدون نیاز به روش‌های رایج در میکروالکترونیک، یک سطح را الگودهی کرد. به صورت ویژه ما می‌خواستیم روشی ارائه دهیم که به راحتی توسط زیست‌شناسان استفاده شود.»
چونگ معتقد است که این روش تولید باید به گونه‌ای باشد که قابل استفاده توسط همه بوده و به راحتی تجاری‌سازی شود. برای این کار، چونگ و همکارانش از ترکیب لیتوگرافی نانوچاپ و لیتوگرافی تداخلی استفاده کردند.
در هردو روش از نانوساختار تیتانیوم استفاده شده و سپس روی آن با سیلان پوشش داده شده است. با تابش پرتو فرابنفش، سیلان از بین رفته و پروتئین‌ها می‌توانند روی ناحیه انتخاب شده قرار گیرند. از آنجایی که تابش پرتو فرابنفش موجب از بین رفتن پروتئین‌ها می‌شود در نتیجه زیرلایه مجدداً قابل استفاده است.
