یک گروه تحقیقاتی از مؤسسه فدرال سوئیس موفق به ساخت نانوحباب کربنی شده‌است که می‌توان از آن به‌عنوان نانوراکتور استفاده کرد. این ساختار دارای محیط آبگریز درونی و آبدوست بیرونی است.
ساخت نانوحباب کربنی که می‌تواند نقش راکتور را ایفا کند
محققان سوئیسی موفق به ساخت نانوحباب‌های کربنی شدند که دارای محیط درون آبگریز و محیط بیرون آبدوست است. این نانوحباب‌ها را می‌توان به‌عنوان نانوراکتور برای تولید مواد شیمیایی و داروهای ضدسرطان مورد استفاده قرار داد. یکی از کاربردهای جالب توجه این نانوراکتور آن است که به محققان اجازه می‌دهد تا در محیط‌های آبی واکنش‌هایی را انجام دهند که نیازمند محیط آلی است. این قابلیت برای تولید برخی داروها بسیار مناسب است.
یکی از شناخته‌شده‌ترین ترکیبات قفسه‌ای شکل کربنی C60 است، اما فضای داخلی این ساختار به تعداد اتم‌های کربن آن محدود شده‌است. بنابراین به سختی می‌توان ماده‌ای را درون این ترکیب وارد کرد یا از آن خارج نمود.
برای حل این مشکل، وندلین استارک و همکارانش از مؤسسه فناوری فدرال سوئیس اقدام به ساخت نانوحباب کربنی بزرگی کردند که چند لایه بوده و فضای درونی بزرگی دارد. روی این ساختار با نانوذرات کبالت مزین شده‌است و همچنین یک پوشش پلیمری دارای بار منفی نیز به صورت گروه عاملی روی این ساختار قرار داده شده‌است. وجود این ساختار عاملی موجب شده تا سطح بیرونی این نانوحباب به صورت آبدوست در آید. این ساختار با استفاده از اسید هیدروکلریک شستشو داده می‌شود.با وجود حمله این اسید به فلزات سطحی، پلیمر روی آن دست نخورده باقی می‌ماند. با این کار یک راکتور آبدوست به دست می‌آید که دارای لایه‌های آبگریز غیرعاملی است.
این گروه تحقیقاتی نشان دادند که ترکیبات آبگریز نظیر رودامین B را می‌توان داخل این حباب قرار داد به طوری که غلظت این ماده را درون این ساختار به ۱۰ هزار برابر بیشتر از فضای بیرونی رساند. با این کار می‌توان یک واکنش که مواد اولیه آن ترکیبات آبگریز هستند را به سادگی در محیط آبی کاتالیز کرد، بدون این نیاز به حلال‌های آلی گرانقیمت و آلاینده باشد.
داروی ضدسرطان دوکسوروبیسین را می‌توان به سادگی وارد این نانوحباب کرد. این گروه تحقیقاتی معتقد است که آزمون‌های بالینی ایمنی و اثربخشی باید روی این نانوراکتور انجام شود.
