محققان روشی جدید و ارزان‌تر را برای بازیافت روغن‌های پخت و پز استفاده شده و ضایعات کشاورزی به بیودیزل ابداع کرده‌اند و ضایعات مواد غذایی، میکروپلاستیک‌ها و لاستیک‌های قدیمی را به‌طور موثر به مولکول‌های ارزشمند مورد استفاده در داروها، کودها و بسته‌بندی‌های زیست تخریب‌پذیر تبدیل می‌کنند.
محققان آزمایشگاه ملی فناوری انرژی آمریکا (NETL) از سیال به دست آمده از قطران زغال سنگ برای تولید گرافن استفاده کردند.
گرافجت تکنولوژیز با راه‌اندازی کارخانه تبدیل پسماند خرما به مواد کربنی پرکاربرد، در تلاش است تا ارزش افزوده بیشتری از این پسماند فراوان در مالزی ایجاد کند.
استفاده از نانوحباب‌های حاوی گاز اکسیژن و دی‌اکسیدکربن در هضم بی‌هوازی پسماندهای گیاهی، میزان تولید زیست‌گاز متان را افزایش داد.
شرکت گرین ساینس الاینس (Green Science Alliance) از مواد سلولزی و پسماندهای چوب، نقاط کوانتومی تولید می‌کند.
یافته‌های اخیر محققان نشان می‌دهد که پوسته سخت‌پوستان نظیر خرچنگ را می‌توان در افزایش ماندگاری مواد غذایی به کار برد. محققان دانشگاه مریلند مواد زائد غذاهای دریایی را به گونه‌ای مهندسی کرده‌اند که آفت‌کش‌ها و علف‌کش‌های شیمیایی را از محصولات غذایی حذف کند و عمر مفید و ماندگاری آن‌ها را افزایش دهد، کشفی که می‌تواند کاربردهای گسترده‌ای در حفظ محصولات کشاورزی داشته باشد.
یافته‌های اخیر نشان می‌دهد که می‌توان از پسماند میوه‌ها برای تولید نانوکامپوزیت‌هایی با قابلیت تجزیه آلاینده‌های آب و همچنین مواد آنتی‌باکتریال استفاده کرد.
در دنیای که بیش از ۸ میلیارد انسان شبانه‌روزی در حال تولید زباله هستند، نیاز به فناوری‌هایی وجود دارد که این زباله‌ها را به مواد ارزشمندی تبدیل کنند تا هم از منظر اقتصادی بهره‌ای به دنبال داشته باشد و هم از نظر اقتصاد چرخه‌ای، با بازیافت بخشی از این پسماندها بتوان بخشی از فشار وارد شده به محیط زیست را کاهش داد. فناوری‌نانو طی سال‌های گذشته به عنوان ابزاری برای کمک به این کیمیاگری از زباله‌ها مورد استفاده قرار گرفته است.
شرکت لویدان (Levidian) در کمبریج که در مقابله با انتشار گازهای گلخانه‌ای تخصص دارد، به دنبال کمک به امارات متحده عربی است. قرار است لویدان با شرکت تادویر (Tadweer) که یک شرکت مدیریت پسماند در ابوظبی است، همکاری داشته باشد.
نانوپسماندها که یک نگرانیِ امنیتیِ جدید در جهان محسوب می‌شوند فاقدِ مدیریت و مقررات مشخص هستند. بیش از ۶۰ درصد از نانوموادِ مهندسی شده وارد زباله‌ها می‌شوند و حالا پژوهشگرانی از دانشگاه فرایبورگ و EPL خواهانِ وضع مقرارت الزام‌آور و پیشگیرانه در این خصوص هستند.