محققان با الهام از آسیابک (نوعی سنجاقک) و سیکادا (زنجره یا جیرجیرک دشتی)، پوشش جدیدی برای ایمپلنت‌های ارتوپدی ساختند. این پوشش نه تنها باکتری‌های مضر را خرد می‌کند، بلکه بر استرس وارد شده بر ایمپلنت نیز نظارت می‌کند، به این معنی که می‌تواند در صورت خرابی ایمپلنت هشدار دهد.
با کمک میکروسکوپ الکترونی عبوری فاز مایع و انجام محاسبات، محققان موفق به تصویربرداری از فرآیند تولید بلور از نانوذرات شدند. پیش از این، چنین کاری برای ابعاد میکرونی انجام شده بود، اما در این پروژه کار در مقیاس نانومتری انجام شد.
یک گروه تحقیقاتی نشان داد که نانوذرات Li10GEP2S12 می‌تواند تحول جالب توجهی در باتری‌های لیتیمی ایجاد نماید.
شرکت مادرنا از فایزر و بیونتک برای نقض حق پتنت مربوط به فناوری نانوذرات لیپیدی شکایت کرد. نکته جالب این است که آنیلام فارماکیوتیکالز (Alnylam Pharmaceuticals) نیز علیه شرکت‌های فایزر و مادرنا برای همین فناوری شکایت کرده است. به نظر می‌رسد که نانوذرات لیپیدی عامل اصلی به جان هم افتادن غول‌های حوزه واکسن است.
پژوهشگران با راه‌اندازی استارت‌آپی به نام نانوبیوتراپیوتیکس (Nano Biotherapeutics) به دنبال تجاری‌سازی روشی هستند که در آن نوعی نانوذره دارای پوششی از جنس قند می‌تواند مانع از فیبروز ریوی شود.
عصر اطلاعات به یک فناوری جدید ذخیره‌سازی داده‌ها نیاز دارد. شاید DNA برای ارائه چنین فناوری مناسب باشد. محققان هفت حرف جدید به الفبای مولکولی DNA اضافه کردند و یک فناوری توالی‌یابی دقیق و کامل برای خوانش این حروف ایجاد کردند. این نوآوری‌ها به تبدیل DNA به یک پلت‌فرم ذخیره‌سازی داده‌های قوی و پایدار که مناسب عصر اطلاعات است کمک کرد.
مورفوژنز روشی است که طبیعت برای ساختن ساختارها و عملکردهای متنوع از مجموعه‌ای ثابت از اجزا تشکیل می‌دهد. در حالی که طبیعت سرشار از نمونه‌های مورفوژنز است، برای مثال، تمایز سلولی، رشد جنینی و تشکیل اسکلت سلولی، تحقیقات در مورد این پدیده در مواد مصنوعی کم است. محققان دانشگاه ایلینویز با استفاده از توموگرافی الکترونی، نظریه‌های دینامیک سیالات و یادگیری ماشینی به بررسی مورفوژنز در پلیمرهای نرم پرداختند.
محققان مواد خود ترمیم‌شونده نانوکامپوزیتی ساخته و آن را برای آزمایش در ایستگاه فضایی بین‌المللی آماده کرده‌اند.
پژوهشگران نشان دادند که با انتخاب و جداسازی نقاط کوانتومی کربنی کارآمد می‌توان محصولی با کارایی بالا و ایمن برای بدن انسان به‌‌دست آورد.
دکتر شهبازیان و همکارانش موفق به تولید نانوکاتالیستی شدند که قادر است به سوختن بهتر گاز طبیعی کمک کند و در نتیجه آلودگی کمتری ایجاد شود.