با استفاده از نانوذرات و به کارگیری نور، محققان امکان تصویربرداری با قدرت تفکیک بالاتر و در مقیاس نانومتری را فراهم کردند، بدون این که نیاز به میکروسکوپ‌های الکترونی باشد.
میکروسکوپ‌های نوری با کمک فناوری‌نانو توسعه بیشتری می‌یابند
این فناوری جدید نانوذرات، برای دیدن اشیاء با ابعادی هزاران برابر کوچکتر از موی انسان، نور را دستکاری می‌کند. فناوری نانویی جدیدی که توسط دانشگاه ملی استرالیا ایجاد شده می‌تواند به منابع نوری دسترسی پیدا کند که توسط چشم انسان قابل تشخیص نیست و اشیاء کوچکتر ازحد توانایی میکروسکوپ‌های معمولی را تشخیص دهد.
دوربین‌ها و سایر فن‌آوری‌های بصری در حال حاضر از چراغ‌های ماوراء بنفش با فرکانس بالا و مادون قرمز با فرکانس پایین استفاده می‌کنند. اما فناوری که در دانشگاه ملی استرالیا و با همکاری دانشگاه برسیا، دانشگاه آریزونا و دانشگاه کره توسعه یافته، می‌تواند فرکانس‌های بسیار بالایی از نور به نام فرابنفش شدید را تشخیص دهد.
دکتر سرگئی کروک از دانشگاه ملی استرالیا معتقد است که این روش از خطر آسیب رساندن به نمونه‌ها به روش میکروسکوپ‌های الکترونی جلوگیری می‌کند.
کروک گفت: «الکترون‌ها ذراتی دارای بار الکتریکی و جرم هستند، که نمونه را با سرعت قابل توجهی بمباران می‌کنند. اما پرتوی نور، در حالی که همان مقدار انرژی را حمل می‌کند، جرم و بار ندارد، که این موضوع برخی از مشکلات آسیب به نمونه را کاهش می‌دهد.»
بر خلاف میکروسکوپ‌های الکترونی، در این روش نیازی به قرار دادن نمونه‌ها در خلاء نیست، کاری که به ویژه برای نمونه‌های زیستی ممکن است مشکل‌ساز باشد.
مطالعه اشیاء بسیار کوچک در حین حفظ نمونه‌ها ممکن است برای حوزه پزشکی بسیار مناسب باشد، زیرا دانشمندان می‌توانند در صورت مطالعه ساختارهای درونی سلول‌ها و ویروس‌ها، برخی از بیماری‌ها و شرایط بهداشتی را بهتر درک کرده و با عوامل بیماری‌زا مبارزه کنند.
کروک گفت: «این فناوری همچنین می‌تواند به صنعت نیمه‌هادی کمک کند تا تراشه ای تولید شود که تقریباً یک میلیاردم متر اندازه داشته باشد.»
کروک معتقد است که نور با فرکانس بالاتر اطلاعات بیشتری در مورد نواقص کوچکتر ارائه دهد. وی گفت: «ما امیدواریم که پیگیری نتایج این تحقیق در سطح بین‌المللی انجام شود و تمرکز به سمت تحقیقات کاربردی و توسعه چنین منابع نوری برای کاربردهای خاص باشد. به عنوان نقطه عطف بعدی، امیدوارم که شاهد پروژه های مشترک با محققان پزشکی و بیولوژیکی و محققان حوزه نیمه هادی باشد.»
