دارورسانی به مغز با کمک نانوذرات

۲۶ دی- محققان در دانشگاه میشیگان و مرکز سرطان آن، از نانوذرات
برای رساندن حجم زیادی از ذرات حساس به نور، به تومورهای مغزی استفاده کرده‌اند. به
علاوه، این ذرات می‌توانند برای تصویربرداری و ردیابی تومورها در حین درمان نیز به
کار روند.
دسترسی به تومورهای مغزی به دلیل وجود برخی موانع خونی- مغز که از ورود مواد خارجی
از طریق جریان خون به مغز جلوگیری می‌کنند، دشوار است ولی متاسفانه این موانع‌ از
رسیدن مؤثر داروهای درمان فوتودینامیکی (PDT) و داروهای شیمی درمانی نیز جلوگیری می‌کنند.
این داروها هنگامی که به روش‌های معمولی به سمت مغز فرستاده می‌شوند، به طور کامل
به محل مورد نظر نمی‌رسند و همین امر می‌تواند بیانگر نوعی دیگر از ناتوانی روش‌‌های
معمول در درمان تومورهای مغز ‌باشد. اما با استفاده از نانوذرات حاوی بار دارویی می‌توان
بر این مشکل غلبه کرد.
برای بررسی هر چه بیشتر این نظریات، این محققان فوتوفرین (photofrin) و اکسید آهن
را به نانوذرات طراحی شده برای هدف‌یابی تومورها، اضافه کردند. فوتوفرین یک PDT است
که به کمک این نانوذرات و از طریق جریان خون به سمت سلول‌های تومور حرکت کرده و در
آنجا توسط نور فعال می‌شود تا بتواند تومور مورد نظر را از بین ببرد. این در حالیست
که اکسید آهن نیز به منظور بهبود کیفیت تصاویر MRI مورد استفاده قرار گرفته است.
محققان این نانوذرات را در کاشت‌های سلولی و مدل‌های حیوانی مورد بررسی قرار دادند
و مشاهده کردند که این نانوذرات به محل تومور مورد نظر می‌رسند و حجم بسیار کمی از
آنها در بدن پراکنده می‌شوند و همین نکته باعث شد، داروهای مورد نظر در همان نقطه
با نور فعال شده و در بقیه نقاط بدن حساسیت به نور وجود نداشته باشد (این مسئله یکی
از عوارض و معایب PDT محسوب می‌شود) .
این مطالعات همچنین نشان داده‌اند که طول دوره درمان با photofrin، در حالت معمولی
حدود ۱۳ روز است، درحالی که این مدت برای photofrinهای همراه شده با نانوذرات حدوداً
به ۳۳ روز می‌رسد. در این روشدرمان شش ماه بعد از انجام مراحل اولیه تنها ۴۰ درصد
از بیماری همچمنان باقی ماند. علاوه بر این به کمک افزودن ذرات اکسید آهن به
نانوذرات، محققان موفق شدند، از طریق تصویربرداری رسیدن کامل دارو به تومور را
مشاهده کنند. در این حالت عامل‌های کنتراست ۲ برابر بیش از حالت معمولی به محل
تومور می‌رسند. این روش پتانسیل تشخیص زود هنگام تومورهای مغزی را نیز ایجاد می‌کند.
همچنین، این روش می‌تواند به تشخیص زمان مناسب مصرف دارو و یا تزریق دوز بعدی آن
کمک شایانی بکند. اگر بی‌خطر بودن دارورسانی به کمک نانوذارات، در بدن به اثبات
برسد، دانشمندان قادر خواهند بود، آزمایشات دوباره‌ای روی داروهایی که پیش از این
به دلیل اثرات جانبی زیاد، استفاده نمی‌شدند، انجام دهند. به گفته یکی از این
محققان این تحقیق، احتمال توانایی استفاده از داروهایی (این داروها هر دارویی می‌توانند
باشند و فقط PDTها نیستند) که ممکن است برای بافت‌های معمولی بدن مضر باشند، را با
دوزی بالاتر و در حد نیاز مطرح می‌سازد.
این محققان نتایج کار خود را در مجله Clin. Cancer Res. منتشر کرده‌اند.